Rozdział 3
Planowanie przestrzenne w województwie

Art. 38.

Organy samorządu województwa sporządzają plan zagospodarowania przestrzennego
województwa, prowadzą analizy i studia oraz opracowują koncepcje i programy,
odnoszące się do obszarów i problemów zagospodarowania przestrzennego odpowiednio
do potrzeb i celów podejmowanych w tym zakresie prac.

Art. 39.

1. Sejmik województwa podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania planu
zagospodarowania przestrzennego województwa.
2. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa sporządza się dla obszaru
w granicach administracyjnych województwa.
3. W planie zagospodarowania przestrzennego województwa uwzględnia się ustalenia
strategii rozwoju województwa oraz określa się w szczególności:
1) podstawowe elementy sieci osadniczej województwa i ich powiązań komunikacyjnych
oraz infrastrukturalnych, w tym kierunki powiązań transgranicznych;
2) system obszarów chronionych, w tym obszary ochrony środowiska, przyrody
i krajobrazu kulturowego, ochrony uzdrowisk oraz dziedzictwa kulturowego
i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;
3) rozmieszczenie inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym;
4) obszary problemowe wraz z zasadami ich zagospodarowania oraz obszary
metropolitalne;
5) obszary wsparcia;
6) obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi;
7) granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;
8) obszary występowania udokumentowanych złóż kopalin.
4. W planie zagospodarowania przestrzennego województwa uwzględnia się ustalenia
koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, o której mowa w art. 47
ust. 1 pkt 1, oraz programy, o których mowa w art. 48 ust. 1.
5. W planie zagospodarowania przestrzennego województwa umieszcza się te inwestycje
celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, o których mowa w ust. 3
pkt 3, które zostały ustalone w dokumentach przyjętych przez Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, Radę Ministrów, właściwego ministra lub sejmik województwa,
zgodnie z ich właściwością.
6. Dla obszaru metropolitalnego uchwala się plan zagospodarowania przestrzennego
obszaru metropolitalnego jako część planu zagospodarowania przestrzennego
województwa.

Art. 40.

Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej
i mieszkaniowej określi, w drodze rozporządzenia, wymagany zakres projektu planu
zagospodarowania przestrzennego województwa w części tekstowej i graficznej,
uwzględniając w szczególności wymogi dotyczące materiałów planistycznych, skali
opracowań kartograficznych, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, standardów oraz
sposobu dokumentowania prac planistycznych.

Art. 41.

1. Po podjęciu przez sejmik województwa uchwały o przystąpieniu do sporządzania
planu zagospodarowania przestrzennego województwa marszałek województwa
kolejno:
1) ogłasza w prasie ogólnopolskiej oraz przez obwieszczenie w urzędach gmin,
starostwach powiatowych, urzędzie marszałkowskim i urzędzie wojewódzkim
o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, określając
formę, miejsce i termin składania wniosków dotyczących planu, nie krótszy
niż 3 miesiące od dnia ogłoszenia;
2) zawiadamia na piśmie o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania
planu instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu;
3) rozpatruje wnioski, o których mowa w pkt 1;
4) sporządza projekt planu zagospodarowania przestrzennego województwa
wraz z prognozą oddziaływania na środowisko;
5) uzyskuje od wojewódzkiej komisji urbanistyczno-architektonicznej opinię
o projekcie planu;
6) występuje o opinię o projekcie planu do właściwych instytucji i organów, a
także do wojewody, zarządów powiatów, wójtów, burmistrzów gmin i prezydentów
miast położonych na terenie województwa oraz rządowych
i samorządowych organów administracji publicznej na terenach przyległych
do granic województwa oraz uzgadnia projekt z organami określonymi w
przepisach odrębnych;
7) przedstawia projekt planu ministrowi właściwemu do spraw budownictwa,
gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej w celu stwierdzenia jego zgodności
z koncepcją przestrzennego zagospodarowania kraju i programami rządowymi,
o których mowa w art. 48 ust. 1;
8) przedstawia projekt planu sejmikowi województwa do uchwalenia.
2. Do opiniowania i uzgadniania projektu planu zagospodarowania przestrzennego
województwa stosuje się odpowiednio przepisy art. 23-26, z wyjątkiem terminu
dokonania uzgodnień i przedstawienia opinii, który nie powinien być krótszy niż
40 dni od dnia udostępnienia projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na
środowisko.

Art. 42.

1. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa uchwala sejmik województwa.
2. Uchwałę sejmiku województwa o uchwaleniu planu zagospodarowania przestrzennego
województwa wraz z dokumentacją prac planistycznych marszałek
województwa przekazuje wojewodzie w celu oceny zgodności z przepisami
prawnymi oraz ogłoszenia w wojewódzkim dzienniku urzędowym.
3. Zmiana planu zagospodarowania przestrzennego województwa następuje w trybie,
w jakim jest uchwalany ten plan.

Art. 43.

1. Koszty sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa obciążają
budżet województwa, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Koszty sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa obciążają
budżet państwa albo inwestora realizującego inwestycję celu publicznego
o znaczeniu krajowym w części, w jakiej sporządzenie tego planu jest bezpośrednią
konsekwencją zamierzeń realizacji tej inwestycji.

Art. 44.

1. Ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa wprowadza się
do planu miejscowego po uprzednim uzgodnieniu terminu realizacji inwestycji
celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym i warunków wprowadzenia ich do
planu miejscowego.
2. Uzgodnienia, o których mowa w ust. 1, przeprowadza marszałek województwa z
wójtem, burmistrzem albo prezydentem miasta.
3. Koszty wprowadzenia ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego województwa
do planu miejscowego oraz zwrotu wydatków na odszkodowania, o
których mowa w art. 36, a także kwoty przeznaczone na pokrycie zwiększonych
kosztów realizacji zadań gminnych są ustalane w umowie zawartej pomiędzy
marszałkiem województwa a wójtem, burmistrzem albo prezydentem miasta.
Przepisy art. 21 stosuje się odpowiednio.
4. Spory dotyczące spraw, o których mowa w ust. 1-3, rozstrzygają sądy powszechne.

Art. 45.

Plan zagospodarowania przestrzennego województwa podlega okresowej ocenie.
Zarząd województwa, co najmniej raz w czasie kadencji sejmiku, dokonuje przeglądu
zmian w zagospodarowaniu przestrzennym, opracowuje raport o jego stanie w
zakresie określonym w art. 39 ust. 3 oraz sporządza ocenę realizacji inwestycji, o
których mowa w art. 39 ust. 5, podlegającą zaopiniowaniu przez wojewódzką komisję
urbanistyczno-architektoniczną. Wyniki tego przeglądu oraz raport jest przedstawiany
sejmikowi województwa.

Rozdział 4
Planowanie przestrzenne na szczeblu krajowym

Art. 46.

Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej
koordynuje zgodność planów zagospodarowania przestrzennego województw z
koncepcją przestrzennego zagospodarowania kraju oraz w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw rozwoju regionalnego prowadzi współpracę transgraniczną i
przygraniczną w zakresie zagospodarowania przestrzennego, a także przygotowuje
okresowe raporty o stanie zagospodarowania przestrzennego kraju.

Art. 47.

1. Minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego, uwzględniając cele zawarte
w rządowych dokumentach strategicznych:
1) sporządza koncepcję przestrzennego zagospodarowania kraju, która
uwzględnia zasady zrównoważonego rozwoju kraju w oparciu o przyrodnicze,
kulturowe, społeczne i ekonomiczne uwarunkowania, o których mowa
w przepisach odrębnych, a także prowadzi współpracę zagraniczną w tym
zakresie;
2) prowadzi analizy i studia, opracowuje koncepcje oraz sporządza programy
odnoszące się do obszarów i zagadnień pozostających w zakresie programowania
strategicznego oraz prognozowania rozwoju gospodarczego i społecznego,
współpracując z właściwymi ministrami oraz z centralnymi organami
administracji rządowej.
2. Koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju określa uwarunkowania, cele
i kierunki zrównoważonego rozwoju kraju oraz działania niezbędne do jego
osiągnięcia, a w szczególności:
1) podstawowe elementy krajowej sieci osadniczej, z wyodrębnieniem obszarów
metropolitalnych;
2) wymagania z zakresu ochrony środowiska i zabytków, z uwzględnieniem
obszarów podlegających ochronie;
3) rozmieszczenie infrastruktury społecznej o znaczeniu międzynarodowym i
krajowym;
4) rozmieszczenie obiektów infrastruktury technicznej i transportowej, strategicznych
zasobów wodnych i obiektów gospodarki wodnej o znaczeniu
międzynarodowym i krajowym;
5) obszary problemowe o znaczeniu krajowym, w tym obszary zagrożeń wymagających
szczegółowych studiów i planów.
3. Rada Ministrów przyjmuje koncepcję przestrzennego zagospodarowania kraju
oraz okresowe raporty o stanie zagospodarowania kraju. Przyjmując koncepcję,
Rada Ministrów ustala, w jakim zakresie koncepcja ta będzie stanowiła podstawę
sporządzania programów, o których mowa w art. 48 ust. 1.
4. Prezes Rady Ministrów przedstawia Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej koncepcję
przestrzennego zagospodarowania kraju oraz okresowe raporty o stanie zagospodarowania
przestrzennego kraju.
5. Prezes Rady Ministrów może powołać Państwową Radę Gospodarki Przestrzennej,
jako organ doradczy w sprawie koncepcji przestrzennego zagospodarowania
kraju, oraz ustalić, w drodze zarządzenia, regulamin określający zadania, organizację
i tryb jej działania.

Art. 48.

1. Ministrowie i centralne organy administracji rządowej, w zakresie swojej właściwości
rzeczowej, sporządzają programy zawierające zadania rządowe, zwane
dalej „programami", służące realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu
krajowym.
2. Programy podlegają zaopiniowaniu przez sejmiki właściwych województw.
3. Rada Ministrów przyjmuje, w drodze rozporządzenia, programy, uwzględniając
w szczególności cele i kierunki, o których mowa w art. 47 ust. 2.

Art. 49.

1. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej
prowadzi rejestr programów.
2. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej
występuje do marszałka właściwego województwa z wnioskiem o wprowadzenie
programu do planu zagospodarowania przestrzennego województwa.

Rozdział 5
Lokalizacja inwestycji celu publicznego i ustalanie warunków zabudowy
w odniesieniu do innych inwestycji

Art. 50.

1. Inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego,
a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji
celu publicznego. Warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4, stosuje się
odpowiednio.
2. Nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego
roboty budowlane:
1) polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują
zmiany sposobu zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego
oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej, a także nie są zaliczone
do przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia postępowania w
sprawie oceny oddziaływania na środowisko, w rozumieniu przepisów o
ochronie środowiska, albo
2) niewymagające pozwolenia na budowę.
3. (uchylony).
4. Sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego
powierza się osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów
albo architektów.

Art. 51.

1. W sprawach ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego decyzje wydają w
odniesieniu do:
1) inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim - wójt,
burmistrz albo prezydent miasta w uzgodnieniu z marszałkiem województwa;
2) inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym i gminnym - wójt,
burmistrz albo prezydent miasta;
3) inwestycji celu publicznego na terenach zamkniętych - wojewoda;
4) (uchylony).
2. W przypadku niewydania przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta w terminie
2 miesięcy od dnia złożenia wniosku decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji
celu publicznego o znaczeniu krajowym albo wojewódzkim wojewoda
wzywa wójta, burmistrza albo prezydenta miasta do jej wydania w wyznaczonym
terminie, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję i kosztami jej
wydania obciąża gminę.
3. W przypadku inwestycji celu publicznego wykraczającej poza obszar jednej
gminy decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wydaje wójt,
burmistrz albo prezydent miasta, na którego obszarze właściwości znajduje się
największa część terenu, na którym ma być realizowana ta inwestycja, w porozumieniu
z zainteresowanymi wójtami, burmistrzami albo prezydentami miast.

Art. 52.

1. Ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora.
2. Wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać:
1) określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na kopii mapy
zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych
do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmujących
teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru, na który ta inwestycja będzie
oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:1000, a w stosunku do inwestycji liniowych
również w skali 1:2000;
2) charakterystykę inwestycji, obejmującą:
a) określenie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposobu odprowadzania
lub oczyszczania ścieków, a także innych potrzeb w zakresie infrastruktury
technicznej, a w razie potrzeby również sposobu unieszkodliwiania
odpadów,
b) określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki
zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i
gabarytów projektowanych obiektów budowlanych, przedstawione w
formie opisowej i graficznej,
c) określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji
oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko,
3. Nie można uzależnić wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego
od zobowiązania się wnioskodawcy do spełnienia nieprzewidzianych
odrębnymi przepisami świadczeń lub warunków.

Art. 53.

1. O wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji
inwestycji celu publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie
strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo
przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników
wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego,
zawiadamia się na piśmie.
2. W postępowaniu w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji
celu publicznego przepisu art. 31 § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego
nie stosuje się.
3. Właściwy organ w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o ustaleniu
lokalizacji inwestycji celu publicznego dokonuje analizy:
1) warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających
z przepisów odrębnych;
2) stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację
inwestycji.
4. Decyzje, o których mowa w art. 51 ust. 1, wydaje się po uzgodnieniu z:
1) ministrem właściwym do spraw zdrowia - w odniesieniu do inwestycji lokalizowanych
w miejscowościach uzdrowiskowych, zgodnie z odrębnymi
przepisami;
2) wojewódzkim konserwatorem zabytków - w odniesieniu do obszarów i
obiektów objętych ochroną konserwatorską;
3) dyrektorem właściwego urzędu morskiego - w odniesieniu do obszarów pasa
technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani;
4) właściwym organem nadzoru górniczego - w odniesieniu do terenów górniczych;
5) właściwym organem administracji geologicznej - w odniesieniu do terenów
zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych;
6) organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz
melioracji wodnych - w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele
rolne i leśne w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami;
7) dyrektorem parku narodowego - w odniesieniu do obszarów położonych w
granicach parku i jego otuliny;
8) wojewodą - w odniesieniu do innych ni¿ wymienione w pkt 7 obszarów objętych
ochroną na podstawie przepisów o ochronie przyrody;
9) właściwym zarządcą drogi - w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa
drogowego;
10) wojewodą, marszałkiem województwa oraz starostą w zakresie zadań rządowych
albo samorządowych, służących realizacji inwestycji celu publicznego,
o których mowa w art. 39 ust. 3 pkt 3 i art. 48 - w odniesieniu do tere©
nów, przeznaczonych na ten cel w planach miejscowych, które utraciły moc
na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
11) dyrektorem regionalnego zarządu gospodarki wodnej - dla przedsięwzięć
wymagających uzyskania pozwolenia wodnoprawnego, do wydania którego
organem właściwym jest wojewoda.
5. Uzgodnień, o których mowa w ust. 4, dokonuje się w trybie art. 106 Kodeksu
postępowania administracyjnego.
5a. W przypadku odmowy uzgodnienia decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego przez organy, o których mowa w ust. 4 pkt 10, z uwagi na zamiar
realizacji na objętym wnioskiem terenie zadań rządowych albo samorządowych,
służących realizacji inwestycji celu publicznego, o których mowa w art. 39 ust.
3 pkt 3 i art. 48, postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia lokalizacji
inwestycji celu publicznego zawiesza się na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy od
dnia złożenia wniosku. Jeżeli w okresie zawieszenia postępowania administracyjnego
nie uchwalono miejscowego planu albo nie ustalono lokalizacji inwestycji
celu publicznego, związanej z tymi zadaniami, decyzję wydaje się pomimo
braku tego uzgodnienia.
6. Odwołanie od decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji powinno zawierać zarzuty
odnoszące się do decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem
odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.
7. Nie stwierdza się nieważności decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego,
jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło 12 miesięcy.
Art. 158 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
8. Nie uchyla się decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego w przypadku
wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania
administracyjnego, jeżeli upłynęło 12 miesięcy od dnia jej doręczenia lub
ogłoszenia.

Art. 54.

Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa:
1) rodzaj inwestycji;
2) warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy
wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie:
a) warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego,
b) ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków
oraz dóbr kultury współczesnej,
c) obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji,
d) wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich,
e) ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych;
3) linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej
skali, z zastrzeżeniem art. 52 ust. 2 pkt 1.

Art. 55.

Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający
decyzję o pozwoleniu na budowę.

Art. 56.

Nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie
inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi.

Art. 57.

1. Marszałek województwa prowadzi rejestr wydanych decyzji o ustaleniu lokalizacji
inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim.
2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta prowadzi rejestr wydanych decyzji o
ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym i
gminnym.
3. Wojewoda prowadzi rejestr wydanych decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji
celu publicznego na terenach zamkniętych.
4. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta oraz wojewoda w przypadku, o którym
mowa w art. 51 ust. 2, przekazuje marszałkowi województwa kopie wydanych
decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, w terminie 7 dni od dnia ich wydania.

Art. 58.

1. Postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu
publicznego można zawiesić na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy od dnia złożenia
wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego. Wójt, burmistrz
albo prezydent miasta podejmuje postępowanie i wydaje decyzję w sprawie
ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli:
1) w ciągu dwóch miesięcy od dnia zawieszenia postępowania rada gminy nie
podjęła uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego albo
2) w okresie zawieszenia postępowania nie uchwalono planu miejscowego lub
jego zmiany.
2. Jeżeli decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wywołuje
skutki, o których mowa w art. 36, przepisy art. 36 oraz art. 37 stosuje się odpowiednio.

Art. 59.

1. Zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca
na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych,
a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części,
z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji,
warunków zabudowy. Przepis art. 50 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również do zmiany zagospodarowania terenu, która nie
wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej, jednorazowej zmiany
zagospodarowania terenu, trwającej do roku.
3. W przypadku zmiany zagospodarowania terenu, o której mowa w ust. 2, bez
uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, wójt, burmistrz albo prezydent miasta
może, w drodze decyzji, nakazać właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu
nieruchomości:
1) wstrzymanie użytkowania terenu, wyznaczając termin, w którym należy
wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy,
albo
2) przywrócenie poprzedniego sposobu zagospodarowania.

Art. 60.

1. Decyzję o warunkach zabudowy wydaje, z zastrzeżeniem ust. 3, wójt, burmistrz
albo prezydent miasta po uzgodnieniu z organami, o których mowa w art. 53 ust.
4, i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi.
2. (uchylony).
3. Decyzje o warunkach zabudowy na terenach zamkniętych wydaje wojewoda.
4. Sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy powierza się
osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów.

Art. 61.

1. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku
łącznego spełnienia następujących warunków:
1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej,
jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących
nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i
wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym
gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy
oraz intensywności wykorzystania terenu;
2) teren ma dostęp do drogi publicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest
wystarczające dla zamierzenia budowlanego;
4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych
i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną
przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie
art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
2. Przepisów ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do inwestycji produkcyjnych lokalizowanych
na terenach przeznaczonych na ten cel w planach miejscowych, które utraciły
moc na podstawie art. 67 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1.
3. Przepisów ust. 1 pkt 1 i 2 nie stosuje się do linii kolejowych, obiektów liniowych
i urządzeń infrastruktury technicznej.
4. Przepisów ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do zabudowy zagrodowej, w przypadku
gdy powierzchnia gospodarstwa rolnego związanego z tą zabudową przekracza
średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie.
5. Warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie
uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między
właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem.
6. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej
określi, w drodze rozporządzenia, sposób ustalania wymagań dotyczących
nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku planu
miejscowego.
7. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 6, należy określić wymagania dotyczące
ustalania:
1) linii zabudowy;
2) wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo
terenu;
3) szerokości elewacji frontowej;
4) wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki;
5) geometrii dachu (kąta nachylenia, wysokości kalenicy i układu połaci dachowych).

Art. 62.

1. Postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy można
zawiesić na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy od dnia złożenia wniosku o ustalenie
warunków zabudowy. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta podejmuje postępowanie
i wydaje decyzję w sprawie ustalenia warunków zabudowy, jeżeli:
1) w ciągu dwóch miesięcy od dnia zawieszenia postępowania rada gminy nie
podjęła uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego albo
2) w okresie zawieszenia postępowania nie uchwalono miejscowego planu lub
jego zmiany.
2. Jeżeli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dotyczy obszaru, w odniesieniu
do którego istnieje obowiązek sporządzenia planu miejscowego, postępowanie
administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy zawiesza się do czasu
uchwalenia planu.

Art. 63.

1. W odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można
wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy, doręczając odpis decyzji do wiadomości
pozostałym wnioskodawcom i właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu
nieruchomości.
2. Decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa
własności i uprawnień osób trzecich. Informację tej treści zamieszcza się w
decyzji.
3. Jeżeli decyzja o warunkach zabudowy wywołuje skutki, o których mowa w art.
36, przepisy art. 36 oraz art. 37 stosuje się odpowiednio. Koszty realizacji roszczeń,
o których mowa w art. 36 ust. 1 i 3, ponosi inwestor, po uzyskaniu ostatecznej
decyzji o pozwoleniu na budowę.
4. Wnioskodawcy, który nie uzyskał prawa do terenu, nie przysługuje roszczenie o
zwrot nakładów poniesionych w związku z otrzymaną decyzją o warunkach zabudowy.
5. Organ, który wydał decyzję, o której mowa w art. 59 ust. 1, jest obowiązany, za
zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji
na rzecz innej osoby, jeżeli przyjmuje ona wszystkie warunki zawarte w tej
decyzji. Stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji są jedynie podmioty,
między którymi ma być dokonane jej przeniesienie.

Art. 64.

1. Przepisy art. 51 ust. 3, art. 52, art. 53 ust. 3-5a, art. 54, art. 55 i art. 56 stosuje się
odpowiednio do decyzji o warunkach zabudowy.
2. W przypadku planowanej budowy obiektu handlowego wniosek o ustalenie warunków
zabudowy powinien zawierać określenie powierzchni sprzedaży.

Art. 65.

1. Organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy albo decyzję o ustaleniu lokalizacji
celu publicznego, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli:
1) inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę;
2) dla tego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż
w wydanej decyzji.
2. Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się, jeżeli została wydana ostateczna decyzja o
pozwoleniu na budowę.
3. Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji, o których mowa w ust. 1, następuje w trybie
art. 162 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 66.

1. Organy wydające decyzje w indywidualnych sprawach z zakresu administracji
publicznej, które dotyczą zagospodarowania terenu, są obowiązane przesyłać ich
odpisy do wójta, burmistrza albo prezydenta miasta.
2. Organy, które w terminie 7 dni od dnia wydania decyzji, o których mowa w ust.
1, nie prześlą odpisów tych decyzji, ponoszą na zasadach ogólnych odpowiedzialność
za szkodę tym wyrządzoną.

Art. 67.

1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta prowadzi rejestr wydanych decyzji o ustaleniu
warunków zabudowy.
2. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej,
określi w drodze rozporządzenia, wzór rejestrów decyzji, o których mowa
w ust. 1 oraz w art. 57, uwzględniając w szczególności datę wydania decyzji
oraz ustalenia w niej zawarte, a także oznaczenie nieruchomości, której ona dotyczy.
3. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej
określi, w drodze rozporządzenia, stosowane w decyzji o ustaleniu lokalizacji
inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy oznaczenia
i nazewnictwo, mając w szczególności na uwadze wymagania, o których
mowa w art. 54 i art. 61 ust. 1 pkt 1.