Właściwie pielęgnowany trawnik pozostaje piękny przez 15-20 lat i więcej. I odwrotnie – niepielęgnowany – szybko zarośnie w chwasty, mech, niepodlewany – wyschnie, nienawożony – rozrzedzi się itd.

Podlewanie

Trawa traci wodę przy wysokiej temperaturze powietrza, intensywnych promieniach słonecznych, niskim poziomie wilgotności, silnym wietrze. Jeśli trawa nie otrzymuje odpowiedniej ilości wody, nie może się ochłodzić i zaczyna brązowieć oraz wysychać. Woda wzmaga kiełkowanie nasion, przyswajanie substancji odżywczych, formowanie się tkanki. Przy upałach bardzo ważne jest odpowiednie podlewanie nie tylko trawnika, lecz również nowo zasadzonych roślin i drzew. Niezależnie od dobrych chęci, wielu sądzi, że podlewanie to bardzo nudna praca i dlatego stara się ją odkładać, aż jest już na to za późno.

Podlewanie po zasianiu

Przed rozsypaniem ziaren cała powierzchnia gleby musi być wilgotna. Trawnik podlewamy po zasianiu mieszanki i zwalcowaniu gleby.

Później podlewa się co 2-3 dni, około 10 mm wody na tydzień. W trakcie rośnięcia trawnika, w przypadku suszy, zaleca się podlewać codziennie, jednak niezbyt obficie, drobnym („mglistym”) strumieniem wody.

Żeby trawa dobrze i szybko rosła, potrzebna jest wilgoć i ciepło. Najbardziej optymalna temperatura to 16-21°C (zaczyna kiełkować i przy niższej temperaturze, 6°C). Temperatura powietrza nie zależy od naszych chęci, można jednak regulować wilgotność gleby: górna warstwa gleby zawsze powinna być wilgotna.

W słoneczne i ciepłe dni zaleca się podlewać kilka razy małymi ilościami wody, niezbyt mocnym strumieniem, żeby nie wymyć nasion. Systemu podlewania nie należy zostawiać bez opieki: nadwyżka wody zbierze się w kałuże i wymyje nasiona na powierzchnię, wówczas trawa wyrośnie nierówno. Gdy nasiona zakiełkują, ogranicza się podlewanie.

Zaleca się podlewać drobno-kroplną konewką bądź zraszaczem.

Skąd wiedzieć, czy trawnik potrzebuje wody?

Gdy tylko gleba zacznie wysychać, trawnik sam pokaże braki wilgoci – trawa zacznie więdnąć:

• wyschnięta trawa zaczyna się zwijać;

• na skutek suszy trawa brązowieje;

• odciski i ślady opon długo utrzymują się na suchym trawniku.

Wyschnięcie jest bardziej widoczne na starej trawie, ponieważ młoda trawa nie jest do końca rozpleniona.

• W pierwszej kolejności w skutek suszy cierpią rodzaje roślin najbardziej potrzebujących wilgoci – wiechlina zwyczajna oraz mietlica biaława.

• Średnio potrzebujące wilgoci – wyklina łąkowa, wieloletnie życice, mietlice pospolite, najmniej – kostrzewy owexa, trzcinowe, czerwone.

• Najmniej potrzebujące wilgoci trawy pozostają żywe nawet przy długotrwałej suszy. Gdy wysychają liście i korzenie, przechodzą w stan spoczynku, a gdy gleba znów jest wilgotna, ożywają i znów zaczynają rosnąć. Mimo iż rośliny przeżywają, tracą swój wygląd estetyczny..

• Ustalono, że na 1m² powinno wylewać się 0,5 - 3 litrów wody.

Koniecznie trzeba podlewać, gdy gleba wysycha do głębokości 10-12 cm, trawnik traci nasycony zielony kolor, trawa przestaje rosnąć. Wody polewa się tyle, żeby darń stała się wilgotna na głębokości 15-20 cm. Struktura gleby jest różna, dlatego na 1m² zużywa się od 20 do 50 litrów wody. Jeśli mamy specjalny zraszacz, 1m² gleby należałoby podlewać przez około 40 min. Następnie zraszacz przenieść w inno miejsce.

Wcześniej uważano, że najlepiej podlewać wieczorem, gdy woda najmniej paruje, Jednak w takim przypadku trawa jest pozostawiana na noc wilgotna, powstają sprzyjające warunki do rozprzestrzeniania się chorób. Dlatego najlepiej wybrać taki czas, żeby do nocy trawa zdążyła przynajmniej częściowo wyschnąć, np. rano.

Jak często trzeba nawilżać?

Częstotliwość podlewania zależy od rodzaju trawy, pory roku, położenia geograficznego, gleby, ilości promieni słonecznych.

W okresie suchym podlewać trzeba, zwłaszcza, gdy gleba jest lekka. Na trawnik należy wylewać nie mniej niż 2-2, 5 cm wody na tydzień. Taka ilość wody kompensuje wyparowującą z gleby wilgoć.

Dojrzały trawnik podlewa się rzadko, jednak obficie. Przemoknąć musi cała odżywcza warstwa gleby. Oczywiście, jeśli pada często, podlewać nie trzeba. Mimo wszystko, w okresie suszy trawnik może miejscami wyschnąć, dlatego jesienią trzeba będzie siać trawę na nowo.

Jaka ilość wody jest potrzebna?

Często trawniki są podlewane zbyt obficie, a to powoduje pojawianie się chorób, chwastów i pasożytów. Zazwyczaj na opakowaniach nasion czy darni producenci spisują również zalecenia dotyczące podlewania.

Cel nawilżania – nawilżenie korzeni z zachowaniem odpowiedniego umiaru. Nadmierne nawilżenie nie tylko sprzyja chorobom, marnuje się również wodę, pojawiają się kałuże, brud. Od częstego podlewania zmniejsza się efektywność pestycydów i nawozów.

Ilość wody zależy od rodzaju trawy. Najczęściej wystarcza 2,5 cm wody tygodniowo. Podczas podlewania wylewa się tyle wody, żeby nawilżyć 30-40 centymetrową warstwę gleby. W ten sposób zapewnia się lepszy rozwój systemu korzeni.

Systemy nawilżania

Jest wiele sposobów podlewania trawnika: najczęściej podlewa się za pomocą węża ogrodowego, przenoszonych z miejsca na miejsce zraszaczy czy za pomocą automatycznego systemu podlewania.

Wąż ogrodowy

O tym, czy potrzebne jest sztuczne nawilżanie, przesądzają wieloletnie obserwacje ilości opadów. Sztucznie nawilżany trawnik dobrze kiełkuje, a później równo rośnie.

Trawnik ma służyć wiele lat, dlatego od razu warto pomyśleć o systemie nawilżania, ponieważ oszczędzając, a później zmieniając zdanie, urządzenie lepszego systemu podlewania będzie bardziej skomplikowane. Tańszy system – mniej gwarancji i możliwości.

Automatyczny system podlewania jest wygodny tym, że nie trzeba codziennie stać z wężem ogrodowym i podlewać – zrobi to system; cały obszar będzie podlany równomiernie o wybranej przez nas porze (przy wyjeździe nie trzeba będzie prosić sąsiada o podlanie trwanika); na trawniku nie będą leżeć węże ogrodowe, a zraszacze wynurzą się z ziemi tylko w czasie podlewania. Przy ścinaniu trawnika nie będą przeszkadzać w pracy, woda będzie wykorzystana ekonomicznie. Automatyczny system nawilżania może podlać tereny zielone, trawnik równie szybko, jak robi się to za pomocą rąk. Efekt podlewania jest nawet lepszy, ponieważ system zapewnia jednakową odpowiednią ilość wody na całym obszarze. System wyłącza wodę w odpowiednim czasie.

W skład systemu podlewania wchodzą:

• Przyrządy dostarczające wodę (linie podlewania, zraszacze)

• Rury, łączniki

• Filtry

• Zawory elektroniczne

• Procesor

• Czujniki (deszczu)

• Pompy elektroniczne, hydrofory.

Zraszacze w systemach automatycznych bywają wyskakujące ( w czasie podlewania wynurzają się z ziemi, a po zakończeniu podlewania – chowają się) i niewyskakujące (są widoczne cały czas). Według zasady podlewania zraszacze dzieli się na „zamgławiające”, wirnikowe i młotkowe.

Zraszacze „zamgławaijące” w tym samym czasie podlewają całe terytorium. Ich promień jest stosunkowo niewielki – do 5,8, dlatego nadają się do niewielkich trawników. Zraszacz jest regulowany pod kątem 0º-360º, promień podlewania – do 14 m. Wysokość zraszacza – 10-30 cm.

Dla równego trawnika wystarcza „zamgławiający” wyskakujący zraszacz o wysokości 10-15 cm. Jeśli na miejscu urządzone są kwietniki, do podlewania wybierzcie wyższy zraszacz – 20-30 cm. Gdy na działce znajują się niestandardowe wąskie i podłużne obszary, wybiera się specjalną końcówkę, przystosowaną do podlewania takich terenów.

Do podlewania dużej powierzchni zaleca się wybór wirnikowego bądź młotkowego zraszacza. Zasada jego działania wygląda w ten sposób: ciśnienie wody wpędza w ruch mechanizm obrotowy. Promień takiego zraszacza sięga do 30 m. Reguluje się siłę strumienia, kąt obrotu - 25º-360º.

Zraszacze wirnikowe mają mały, średni i daleki zasięg. Te o małym i średnim zasięgu są urządzane na niewielkich trawnikach (na podwórkach, w parkach), dalekozasiężne – na dużych powierzchniach (stadionach, dużych parkach).

Właściwości zraszaczy młotkowych są podobne do wirnikowych. Niestety, takie wyskakujące zraszacze często nie zanurzają się w ziemię, dlatego ścinając trawnik można je niepostrzeżenie ściąć.

Systemy podlewania dzieli się na hobbistyczne i profesjonalne.

Gdy ciśnienie wody jest niewielkie, można zaprogramować podlewanie w takim czasie, gdy ciśnienie wody jest większe, zamontować zraszacze niskociśnieniowe, dodatkową pompę wodną albo podzielić podlewaną powierzchnię na wiele sektorów, żeby potrzebna ilość wody nie wykraszała poza możliwości źródła wody.

Pielęgnacja systemu zraszania nie jest skomplikowana. Przy montowaniu systemu wykorzystuje się indywidualny, zharmonizowany z programem podlewania klienta. Według zaleceń z instrukcji można zmienić system podlewania.

System podlewania można zamontować również, gdy trawnik ładnie zielenieje. Nie uda się rozprowadzenie rur po trawniku bez strat, choćby minimalnych, jednak dzięki specjalistom, naruszone miejsca nie będą widoczne.

System podlewania przygotować do zimy można na kilka sposobów: poprzez grawitacyjne spuszczenie wody, wydmuchanie wody z systemu wykorzystując sprężone powietrze bądź montując zawory odprowadzające. Wybór odpowiedniej metody zależy od powierzchni podlewanego landszaftu.

Chcąc ustalić, ile wody zużywa zraszacz, koło zraszaczy postawcie kilka oznaczonych garnków i zobaczycie, w jakim czasie się napełnią.

Upewnijcie się, że zraszacz rozprowadza wodę równomiernie i nie zostawia suchych plam.

Jeśli do podlewania trawnika planujecie zamontować zraszacze, wybierzcie podlewające tuż przy ziemi, ponieważ rozpylające wysoko oblewają również ulice i chodniki.

Jeszcze kilka rad:

• Upewnijcie się, że system nawilżania nawilża wszędzie jednakowo.

• Czujnik deszczu powinien stale działać.

• Nie wylewajcie od razu wody w ilości całego tygodniowego zapotrzebowania; lepiej podlewajcie 3-4 razy w ciągu tygodnia..

• Przewitrzcie trawnik spulchniając glebę.

Pielęgnacja trawnika

Ścinanie trawnika

• Nie ścinajcie trawnika „jeżykiem”, ponieważ narusza się działanie fotosyntezy, podczas której wytwarzają się potrzebne trawie materiały organiczne. W taki sposób ścięta trawa nia przetrwa zimy.

• Ścinać należałoby jedną trzecią długości trawy. Jeśli trawa ma długość 7,5 cm, ścinajcie 2,5 cm. Ścinając więcej niż jedną trzecią, trawa jest ciągana, a nie ścinana, nie jest taka odporna na intensywne promienie słoneczne.

• Ściętą trawę zostawcie na jakiś czas, żeby azot się wchłonął w ziemię i w ten sposób trawa otrzymała nawóz (otrzymay azot wytworzy połowę potrzebnej ilości nawozu). Ścięta trawa wzmaga działalność biologiczną – materiały organiczne przyśpieszają rośnięcie trawy i zatrzymują wodę.

• Jeśli długość ściętej trawy jest większa niż jedna trzecia całej trawy, wówczas trawę się zbiera i kompostuje. Po zbrązowieniu nawozi się trawnik. Najlepiej ręcznie rozsypać po całym trawniku.

• Trawę tnijcie tylko za pomocą ostrych ostrzy, ponieważ tępe niszczą trawnik.

Odpowiednia kosiarna do trawy

Główne przeznaczenie kosiarki – odpowiednie ścięcie trawy. Jest wiele rodzai kosiarek, jednak dla denago rodzaju trawnika potrzebna jest odpowiednia kosiarka. Każda z nich różni się rodzajem silnika, nożami, są samobieżne i popychane.

Popychane i samobieżne kosiarki

Ręczne kosiarki

Popychane (mechaniczne) kosiarki nie powodują hałasu, nie potrzebują paliwa czy energii elektrycznej. Cylindrowe ręczne kosiarki wysokiej klasy tną o wiele lepiej niż inne modele, jednak popychanie takiej maszyny jest ciężkie, zwłaszcza, jeśli trawa jest wilgotna czy wyschnięta.Najczęściej mają dwa koła. Taka kosiarka nie nadaje się do cięcia młodej trawy, ponieważ nie ścina, a wyrywa, zgniata trawę. Nadaje się do stale pielęgnowanego trawnika o powierzchni 0,5-1 ara.

Wcześniej popularne były kosiarki z akumulatorami, są lekkie i nie hałasują.

Elektryczne kosiarki nadają się cięcia niewielkich trawników (1-8 arów). Są masywniejsze niż benzynowe, tańsze w eksploatacji, mniej hałasują, jednak mogą przegrzewać się przy ścinaniu twardej trawy. Należy przestrzegać wymogów bezpieczeństwa. Poza tym, ciężko ich używać na obszarach znajdujących się w dalszej odległości od źródeł energii elektrycznej: trzeba użyć przedłużaczy, chronić je przed uszkodzeniami, przenosić z jednego miejsca na drugie.

Za pomocą kosiarki benzynowej można ciąć trawniki każdej wielkości. Można ciąć wysoką trawę, są mocne, można nimi produktywnie ściąć niemałą powierzchnię (8-20 arów i więcej), jednak pracują głośno, zanieczyszczają powietrze, w związku z zużyciem paliwa są drogie w eksploatacji.

Kosiarki cylindrowe poruszają się na walcach bądź walcach z kółkami. Przymocowane do poziomego wału noże szybko się obracają i ścinają trawę, znajdującą się między nimi i nieruchomym zamontowanym na dole nożem. Konstrukcja cylindrowa zapewnia najlepszą jakość cięcia, jednak trzeba obserwować wysokość ostrzy. Za pomoca tej kosiarni nie można ścinać trawy mokrej bądź o twardych łodygach. Kępki rosnące na nierównym trawniku ścina czysto. Jakość cięcia zależy od ilości ostrzy.

Kosiarki rotacyjne poruszają się na kółkach, mają zbiorniki na trawę. Trawę ścinają szybko obracające się jeden albo kilka noży. Są modele benzynowe i elektryczne. Taka kosiarka przeznaczona jest do ścinania niewielkich powierzchni. Nadaje się do trawników, mających nierówną, zamszoną powierzchnie z wysoką trawą.

Ściananie za pomocą ksiarek z poduszkami powietrza jest łatwiejsze niż z wykorzystaiem innych rodzajów. Taką kosiarką łatwo ścinać brzegi i nierówności traniwka, zajmuje niewiele miejsca. Model benzynowy jest cięższy, pracuje głośniej. Ponieważ nie ma zbiornika, ciężko ją pchać po trawniku równo.

Kosiarki samobieżne (Traktory ogrodowe)

Traktory ogrodowe mają większą moc, są wygodniejsze niż kosiarki popychane czy samobieżne. Traktory są długowieczne, mogą osiągnąć prędkość 10 km/h i silniki o mocy do 30 KM. Samobieżna kosiarka jest znacznie droższa niż zwykła benzynowa, ciężko nią czysto ściąć brzegi trawnika, ubija ciężką i mokrą glebę, dlatego nie jest zalecana dla podwórków o powierzchni 6 arów.

Kosiarki

Kosiarki zawieszane na ramieniu doskonale nadają się do pielęgnacji miejsc przy płocie, przydroży, ciężko dostępnych kącików, zarośli itp. Kosiarka może ciąć na trzy sposoby:

• Za pomocą plastikowej żyłki (tnie się nią miękką trawę (jest zbyt słaba dla pędów krzaków i wysokiej trway), często pęka);

• Za pomocą metalowych nożyków (doskonale ścinają nawet wysoką i zdrewniałą trawę, kępki, niezbyt grube pędy roślin; noże mają dwa, cztery i sześć ostrzy);

• Za pomocą specjalnego dysku (ścinają niewielkie pnie drzew i nadają się do pielęgnacji skraju lasu, ogrodów, przydroży).

Kosiarki te nie mają zbiorników, dlatego ściętą trawę czy gałązki trzeba zebrać.

Kosiarki sprzedaje się ze specjalnymi dodatkami: czyszczonym zbiornikiem zbierającym, rozdrabniającym, zgniatającym ściętą trawę.

Nawożenie i wapnowanie trawnika

Trawa lepiej rośnie na dobrze przewodzącej wodę, wilgotnej, lekkiej, żyznej i próchnicowej glebie. Jeśli jest zbyt ciężka i gliniasta, miesza się ją z piaskiem, a jeśli zbyt lekka i piaszczysta – z obornikiem, torfem kompostowym bądź kompostem z kory. W bardzo kwaśnej glebie rozsypuje się kredę, wapno bądź mąkę dolomitową. Strukturę oraz właściwości gleby plepsza również biohumus, którego skład i działanie jest podobne do obornika. 0,5 kg starcza na 1m². Wszystkie dodatki przekopuje się z ziemią do głębokości 10-15 cm. Należałoby nawozić nawozem mineralnym.

Jeśli gleba zawiera potas i fosfor, zaleca się średnie normy nawozów. Po rozsypaniu podwójnej normy potasu trawnika nie trzeba nawozić przez 2-3 lata. Norma saletry amonowej - 15-30 g/m2. Norma wapna gaszonego dla cięższej gleby - 45 kg/100 m2, lżejszej – o drobinę mniej. Nawóz azotowy rozsypywany jest tuż przed sianiem. Zarówno nawóz mineralny, jak też wapno do gleby wchłania się do głębokości 15 cm.

Trawniki nawozi się nie tylko przed sianiem, lecz również w latach późniejszych. Dla rosnących traw nie wystarczają materiały odżywcze znajdujące się w glebie – tracą kolor, stają się łatwo-naruszalne. Tworząc plan nawożenia trzeba uwzględnić przeznaczenie trawnika, intensywność pielęgnacji, wegetację i strukturę gleby. W ciężkiej glebie gliniastej zazwyczaj jest więcej materiałów odżywczych, są ciężej wymywane. Z lekkiego piasku gliniastego, który nie jest taki urodzajny, nawóz wypłukuje się szybciej.

Trawniki potrzebują różnych materiałów, jednak najbardziej szkodzi im brak azotu, fosforu i potasu. Mniej potrzebne – wapno, magnez, siarka oraz mikroelementy bor, żelazo, mangan, miedź, cynk, molibden, chlor. Trawnik trzeba nawozić również materiałami organicznymi (kompostem, obornikiem, torfem, mąką kostną i td.). Nawozem organicznym najlepiej nawozić jesienią bądź wczesną wiosną, rozprzestrzeniając kompost, obornik czy torf równomiernie na całym trawniku. Po rozsypaniu grabi się i walcuje, żeby nawóz lepiej wsiąkł w ziemię.

Glebę trzeba również wapnować. Najlepsza pora – jesień bądź wczesna wiosna. Gleby z lekkiego piasku gliniastego wapnuje się co 3-4 lata. Ciężkie gleby z piasku gliniastego wystarczy wapnować co 5-6 lat.

Porzadkowanie trawnika

• Wklęsłości trawnika. Jeśli są niewielkie, zasypuje się je mieszanką piasku i ziemi i wyrównuje się. Większe porządkuje się inaczej: łopatą przez środek wklęsłości wykopuje się przecinające się linie i ostrożnie podnosi brzegi trawnika. Do wklęsłości wsypuje się mieszankę piasku i ziemi i wyrównuje się, zagniata. Jeśli porządkuje się kopiec, zdejmuje się tyle ziemi, żeby trawnik się wyrównał. Brzegi trawnika kładzie się z powrotem na miejsce. Dobrze się podlewa.

• Nierówności. Ładnie wycina się kwadrat na naruszonym na brzegu miejscu. Podnosimy i obracamy, żeby nauszone miejsce znajdowało się w środku trawnika, a brzeg był równy. Wgłębienie zasypujemy ziemią i siejemy. Dobrze podlewamy.

• Trawnik szybko rozrasta się w znajdujących się nieopodal grządkach. Żeby trawnik się nie rozrastał, jego brzegi trzeba często obcinać. Trawnik można obramować płytkami, deskami. Muszą być niższe niż trawa.

• Jak ożywić miejsca wysuszone moczem psów. Ciężko walczyć z tym problemem. Jedyny sposób – dobrze podlewać takie miejsca. Jeśli miejsce jest bardzo wypalone – trzeba zasiać nową trawę.

• Rosnące na trawniku drzewo zaczęło puszczać porosty. Wyrośnięte porosty trzeba wyciąć, wyrąbując wzdłuż nich trawnik i podnosząc go. Trawnik kładzie się z powrotem na miejsce, powstałe szpary wypełnia się ziemią i dobrze się podlewa.

• Dlaczego zanika trawa pod drzewami. Większość traw nie lubi cienia, dlatego należałoby wybrać taką mieszankę traw, gdzie trawy dobrze tolerują cień.

• Żółte plamy. Jedna z przyczyn ich powstania – zbyt mała imość materiałów odżywczych. Trzeba zwiększyć ilość nawozu. Inna przyczyna – zły drenaż bądź zbita ziemia. Spulchnijcie glebę widłami. Możliwa też druga przyczyna – choroby. Walczy się z nimi tylko za pomocą fungicydów

• Mech. Główna przyczyna powstania mchu – cień, kwaśna, mokra gleba, zły drenaż, mała ilość nawozu azotowego w glebie. Po rozwiązaniu tych problemów, często znika i mech. Jeśli powierzchnia jest mała, mech można rozczesać grabiami.

• Fuzarioza. Fuzarioza (śnieżna pleśń) – jedna z najbardziej niebezpiecznych chorób trawników. To choroba korzeni, rozprzestrzenia się podczas topnienia śniegu, gdy jest wilgotno i chłodno, gdy na niezamarzniętą ziemię spada śnieg. Naruszone liście pokrywają się białym i srebrno-szarym kolorem, miejscami aż różową masą. Najlepsza ochrona – skrapianie fundazolem czy bentalem. Rozpyla się po ostatnim cięciu. Trawnik przed fuzariozą ochronicie, jeśli późną jesienią nie będziecie nawozić nawozem azotowym, wczesną wiosną rozproszycie topniejący śnieg i ograbicie lekko wysuszoną powierzchnię.

• Rosa mączna. Rosę mączną wywołują grzyby z rodziny mącznika prawdziwego (Sphaerotheca), mącznika (Erysiphe), Podosphaera, Microsphaera i Uncinula. Charakterystyczne objawy – białe, szare albo brunatne, jakby mączne bądź podobne do wojłoka nanosy na liściach, sęczkach, owocach. Rosa mączna szybko rozprzestrzenia się podczas suchych gorących okresów letnich na rosnących gęsto, dobrze nawożonych azotem glebach. Chore organy roślin źle się przyswajają, czasami się deformują, wysychają. Rozwój rosy mącznej hamuje niszczenie pozostałości roślin, wycięcie sęczków chorych roślin i ich spalenie, spryskiwanie roślin niezawierającymi miedzi fungicydami, normowanie ilości azotu poprzez nawożenie.

• Rdza. Gdy trawnik atakuje rdza, na liściach traw pojawiają się brązowe, żółte bądź pomarańczowe pęcherzyki, psują się wierzchołki loiści. Przyczyny pojawienia się choroby – brak materiałów odżywczych, utrzymująca się sucha i ciepła pogoda, słabo rosnąca trawa. W dobrze pielęgnowanych trawnikach choroba ta nie czyni większych szkód. Najlepsza ochrona – nawożenie nawozem azotowym, fosforem, potasem.

• Plamistość brunatna. Plamistośc brunatną wywołują - Drechslera i inni. Na liściach pojawiają się żółto-brązowe plamy o wielkości około 0,5-1,2 cm. Objawy choroby osłabia skrapianie trawnika fungicydami, usuwanie wołoku, piaskowanie, wietrzenie trawnika itp.

• Mrówki.Objaw ich pojawienia się – małe kupki ziemi. Nie naruszają korzeni traw, jednak orają kupki ziemi, trawa traci kolor. Różne środki przeciw mrówkom, które można kupić w sklepach, zaleca się za pomocą niewielkiej drewnianej lewatywni wpuszczać beżpośrednio do norek mrowiska wieczorem, gdy mrówki wracają do mrowiska. Inny sposób – rozpylić mocny preparat chemiczny, przeznaczony do ochrony roslin przed szkodnikami; suchą mączkę boru (znajdziecie w aptece) zmieszać z cukrem pudrem (1:1) i rozsypać obok mrowiska w niedeszczowy dzień.

• Dżdżownice. Orają niewielkie, zlepione kupki. W zwyczajnych trawnikach dżdżownice szkody nie robią, odwrotnie – orają glebę, jednak szkodzą wyglądowi ozdobnych, nisko ścinanych trawników. Jeśli na 1m² pojawia się więcej niż 50 kupek wyoranych przez dżdżownice, trzeba dżdżownice wytępić.

• Rosną grzyby. Nazwa ludowa – psie grzyby. Zaczynają rosnąć podczas wilgotnych wiosen. Nie są szkodliwe, jednak trzeba usuwać zanim nie zaczną się rozprzesytrzeniać. Jeśli jest ich wiele, miejsca rośnięcia należałoby podlać roztworem z permagnatu, trawnik częściej wietrzyć, piaskować.

• Trawnik zaatakowały krety. Norki osłabiają glebę. Krety zaleca się odstraszać ludowymi i współczesnymi sposobami: do kretowiska wsadźcie watę zamoczoną w amoniaku lub terpentynie, przykryjcie; zalejcie wodą popielniczkę wraz z znajdującymi się w niej niedopałkami, nastęnie zamoczcie w takim roztworze kawałek materiału i wsadźcie do kretowiska; za pomocą pułapek (można je kupić w sklepach ogrodniczych); za pomocą specjalnego narzędzia, które roztacza dźwięki o niskiej częstotliwości, których krety nie lubią; za pomocą pustej butelki, która gwiżdże dmuchana przez wiatr itp.

• Jak walczyć z chwastami. Jeśli nie nadążacie z ręcznym wyrywaniem chwastó, zaleca się opryskiwać herbicydami.

Kalendarz prac pielęgnacyjnych trawników ozdobnych

Miesiąc                                  Prace

Styczeń, luty           Postarać się nie wydeptać trawnika, nie jeździć po nim, zwłaszcza, gdy ziemia jest przemoknięta, nie zamrznięta.

Marzec                          W okresie tym zazwyczaj pojawiają się pierwsze oznaki życia. Powstałe wgłębienia zasypuje się piaskiem bądź czarnoziemią.

Kwiecień                 Najdogodniejszy czas na usunięcie mchu (jeśli można – wygrabić). Trawnik nawozi się, „poprawia się” na początku miesiąca. Odpowiedni czas na zaścielenie darni.

Maj                             Intensywnie rośnie nie tylko trawa, lecz również chwasty (można je wyrwać bądź opryskać herbicydami. Po pryskaniu trawnika nie zaleca się kosić przez 3 dni.) Ścina się raz tygodniowo.

Czerwiec                       Jeśli ziemia jest wilgotna – trawę ścina się 2 razy tygodniowo, podczas suszy – codziennie. Jeśli trawnik pojaśniał, oznacza to, że brakuje azotu.

Lipiec                           Ścina się raz w ciągu tygodnia. Niszczy się szkodniki. Jeśli w czerwcu nie było nawożone, rozsypuje się saletrę amoniaku bądź siarczan amoniu. Dobry czas na zasianie nowego trawnika.

Sieprień                       Ścina się raz w tygodniu. Niszczy się szkodniki. Jeśli w czerwcu czy lipcu nie było nawożone, rozpyla się saletrę amoniaku bądź siarczan amoniu.

Wrzesień                 Trawnik ścina się systematycznie. Chwasty opryskiwuje się herbicydami. Naruszone obszary sieje się na nowo.

Październik                    Nawozi się nawozem organicznym. Można przesiać trawę.

Listopad                        Grabi się liście, walczy w kretami, dżdżownicami.

Grudzień                        Miesiąc spokoju. Zaleca się nie deptać trawnika