Fornir - jest to arkuszowy materiał konstrukcyjny, sklejony z nieparzystej ilości (najczęściej 3) wiórów. Górna (zewnętrzna) jego warstwa o lepszej jakości nosi nazwę dobrej strony forniru, gorsza dolna zaś - złej. Warstwy wewnętrzne produkuje się z wiórów łuszczonych. W zależności od warstwy zewnętrznej drewna, fornir nosi nazwę brzozowego, olszowego, sosnowego, itd. Jeżeli górna warstwa jest zrobiona z wióra łuszczonego, fornir nosi nazwę dekoracyjnego. W Europie Zachodniej szczególną popularnością cieszą się płyty sklejone w jednym kierunku albo na krzyż z wielu warstw bukowych wiórów łuszczonych. Często noszą one nazwę płyt fornirowych. W zależności od gatunku kleju można je stosować w suchych lub wilgotnych pomieszczeniach albo w warunkach ulicznych, natomiast według wykończenia powierzchni dzieli się je na nieoszlifowane, gruntowane albo już oklejone płatami z różnych materiałów.

Fornir produkuje się z brzozy, olchy, lipy, osiki, buku, sosny, świerku i określa się według gatunku zewnętrznej warstwy drewna. Ogólnikowo rozróżnia się fornir liściasty i iglasty. Sąsiednie warstwy włókien drewna forniru są zazwyczaj ściśnięte pod kątem 90⁰. Do klejenia pasują różnorodne żywice: fenolowo - formaldehydowa, rezorcynowa, melaminowa (przeznaczona dla odpornego na wilgoć forniru), karbamidowa (taki fornir pasuje do pomieszczeń wewnętrznych i mebli). Fornir przeznaczony dla opakowań na żywność skleja się klejem białkowym. Jedna lub obydwie strony forniru mogą być pokryte wiórem struganym albo papierem imitującym różne gatunki drewna. Taki fornir nosi nazwę dekoracyjnego. Papier klei się specjalnym klejem albo moczy w żywicy karbamidowej lub melaminowej. W takich fornirach podczas klejenia na powierzchni warstwy zewnętrznej tworzy się błonka ochronna.

Płyt fornirowych wszystkich rodzajów używa się do produkcji mebli, a także jako uniwersalny materiał budowlany. Według grubości i sposobu klejenia mogą one pełnić funkcje konstrukcyjne, dekoracyjne albo izolacyjne. Płyty fornirowe mają większy popyt, ponieważ zadowalają potrzeby arkuszowych materiałów z naturalnego drewna. W wypadku, gdy warunki eksploatacyjne nie pozwalają na użycie materiałów syntetycznych, nierzadko klient woli budowę domu tylko z drewna naturalnego. Ilość forniru oblicza się z dokładnością m³ albo m²: objętość i powierzchnia arkuszu wynosi 0,0001 m³ i 0,001 m², objętość i powierzchnia partii arkuszy - 0,01 m³ i 0,5 m². Fornir o ogólnym przeznaczeniu zaznacza się literą G (general - ogólna) albo S (structural - budowlana). W zależności od miejsca eksploatacji dzieli się go na 3 klasy. Pierwsza (wewnętrzne suche otoczenie) jest określana według wilgoci materiału, która odpowiada temperaturze otoczenia o wysokości 20⁰C i względnej wilgoci, która przewyższa 65% tylko kilka tygodni w ciągu roku. Druga (wilgotne wewnętrzne otoczenie) - odpowiada względnej wilgoci, która przewyższa 85% tylko kilka tygodni rocznie. Trzecia (otoczenie zewnętrzne) - warunki klimatyczne odpowiadają większej niż poprzednia klasa wilgoci drewna.

Według wyglądu powierzchni, ze względu na pewne cechy (wady) drewna naturalnego, ilości i wielkości defektów powstałych przy produkcji, fornir dzielimy na 5 klas: E, I, II, III, IV. Klasę wyglądu arkuszu ustala się według klasy jego powierzchni. Dopuszczalną ilość osobliwości i defektów, a także wielkość i wymiary na powierzchni całego arkusza ocenia się według norm i zaokrągla się do najbliższej pełnej cyfry. Gałęzie i ich liczbę ocenia się mierzeniem średnicy każdej z nich. Oblicza się również ogólną średnicę gałęzi i dziur, która przypada na 1m² arkusza. W inny sposób ocenia się długość i szerokość każdego naderwania, pęknięcia lub odstępu na 1m² powierzchni arkusza. Liczba i szerokość zewnętrznych kawałów wiórów, z których są wykonane arkusze I - IV klasy wyglądu, jest dowolna, w wypadku, jeżeli ich złącza są dobrze wykonane. Kawały wiórów, z których są wykonane zewnętrzne warstwy I klasy, powinny być o dopasowanym kolorze i podobnym włóknie. Złącza warstw zewnętrznych powinny być w przybliżeniu równoległe do krawędzi arkusza. Warstwa zewnętrzna klasy E jest wyprodukowana z wiórów łuszczonych i może się składać z jednego lub dwóch kawałów, pod warunkiem, że złącze jest dobre, mniej więcej w centrum arkusza i równoległe do jego krawędzi, a także o dobrze dopasowanym kolorze i podobnym włóknie. Kliny do łatania powinny być dopasowane do dziur i odpowiednio przymocowane. Kolor i włókno trzeba dopasować według wymagań odpowiedniej klasy wyglądu. Szpachlówek syntetycznych można używać uwzględniając wymagania klas wyglądu.