Od dawien dawna zdrowie kojarzyło się ludziom z czystością, łaźnia zaś była świątynią czystej wody, miejscem gdzie zapominano o zmęczeniu i stresie. Później stała się ona symbolem ogniska domowego i gościnności.

Nie trzeba nawet przypominać, że łaźnia - to najlepsze miejsce odpoczynku, regeneracji organizmu oraz poprawy zdrowia. W prawidłowo zbudowanej łaźni człowiek, wdychając gorące powietrze, odczuwa dużą przyjemność, jeżeli jednak podczas budowy zostały naruszone zasady technologii, już po pięciu minutach mogą pojawić się nieprzyjemne odczucia: lekkie mdłości, przyspieszenie bicia serca, zawroty głowy - powstanie chęć natychmiastowego wyjścia. Po wyjściu z łaźni taki człowiek będzie długo źle się czuł.

Zatem przed rozpoczęciem budowy maksymalnie się przygotujcie, tj. postarajcie się uzyskać dogłębną informację.

Model budowy łaźni z bali:

• Nabycie i przygotowanie materiałów.
• Przygotowanie i budowa fundamentów.
• Zrobienie głównych ścian łaźni.
• Budowa dachu.
• Ocieplenie podłogi i dachu.
• Zewnętrzne wykończenie łaźni.
• Urządzenie komina.
• Zamontowanie drzwi i ław.
• Malowanie zewnętrznej części budynku.
• Wykończenie wnętrz.
• Budowa progu.
• Upiększenie fasady.
• Zamontowanie prysznica.
• Wykończenie ław.
• Budowa pieca.
• Koniec!

Wielkość

Budowę łaźni rozpoczynamy od ustalenia jej wielkości, na jednego człowieka przeznacza się po 3-4 m2. Ważne jest, by sufit nie był zbyt niski. Często, chcąc utrzymać ciepło, stawia się bardzo małe łaźnie. Oszczędzając energię, okno w części parowej lepiej zaplanować w ścianie zachodniej, 60-80 cm od grzbietu dachu - takie umieszczenie pozwoli długo cieszyć się światłem dziennym, a wieczorem, podczas zachodu słońca, będziecie mogli korzystać z wyjątkowej, spokojnej atmosfery. Należałoby zatroszczyć się o odprowadzenie ściekającej wody, dlatego łaźnię starajcie się budować na wyższym terenie, żeby kanalizacja dała się umieścić na odpowiedniej głębokości. Tym samym profilaktycznie zabezpieczycie się przed nieprzyjemnymi zapachami.

Powierzchnia

Łaźnia przeważnie składa się z: przedsionka, przebieralni i części parowej o powierzchni 6-9 m2, przeznaczonej do wygrzewania się i mycia. Najlepiej jest, by drzwi części parowej i przebieralni wychodziły do przedsionka. W ten sposób ogólna powierzchnia zostanie racjonalnie wykorzystana.

Średnia powierzchnia przebieralni - to 4-6 m2. Tu musi znajdować się okno i ławki o szerokości 0,5 m i długości 1,5-1,8 m, przeznaczone do odpoczynku i ochłodzenia się.

Średnia powierzchnia części parowej wynosi 7-9 m2, to pomieszczenie najlepiej zbudować w formie kwadratu. Próg przy drzwiach części parowej musi być wysoki, a futryna niska, żeby przy otwieraniu i zamykaniu drzwi, zbyt szybko nie uciekały ciepło i para. Oczywiście, istnieją również prostsze łaźnie, składające się tylko z dwóch pomieszczeń: miejsca do przebierania się i części parowej, których ogólna powierzchnia wynosi 2,5 x 4,5 m albo 1,8 x 2 m. Jest to przykład najmniejszej łaźni rodzinnej.

Fundamenty

By łaźnia była mocna, należy odpowiednio zbudować fundamenty. Głębokość fundamentów oblicza się według zamarzania gruntu w danym miejscu, dodając jeszcze 10 cm. Fundamenty mogą być słupowe i punktowe. Fundamenty słupowe nadają się do budowy łaźni z okrągłych albo ciosanych bali, w takim wypadku nie ma cokołu, a na fundamenty przypada nieduże obciążenie.

Drewno

Łaźnie buduje się z bali o szerokości nie mniejszej niż 22 cm. Najczęściej używanym surowcem jest drewno drzew iglastych, gdyż dzięki mniejszej gęstości ten materiał dobrze trzyma ciepło. Aromatyczne substancje znajdujące się w drewnie świerkowym i sosnowym, wydzielające się podczas wzrostu temperatury i wilgotności, odznaczają się niszczącymi bakterie właściwościami. A ponieważ bale „oddychają", taka łaźnia nie potrzebuje systemu wietrzenia. Ciekawostka: budowle z naturalnych materiałów chronią od niekorzystnych oddziaływań i dodają energii. Prawidłowo dobrane drewno, prawidłowa wentylacja i cyrkulacja powietrza w części parowej chronią organizm od wysokiej temperatury podczas aktywnej pracy wszystkich narządów. Nieduży wstrząs jest jednak nawet zdrowy: wydziela się adrenalina, włączają się ochronne rezerwy organizmu, zwiększa się odporność i odbywa się intensywne oczyszczenie organizmu.

Dach

Dachy niedużych, wolnostojących łaźni rodzinnych bywają zazwyczaj dwuspadowe, jeżeli sauna jest urządzona w przybudówce, częściej spotyka się dachy jednospadowe, będące przedłużeniem dachu budynku głównego. Zalecane nachylenie dachów dwuspadowych - to 20-45 stopni, jednospadowy zaś - 20-30 stopni.

Temperatura

W zależności od temperatury i wilgotności powietrza, łaźnie parowe dzielimy na trzy podstawowe rodzaje:

• 1. Przy temperaturze 60-120 stopni i wilgotności powietrza od 5-25 procent - łaźnie suche, np. łaźnia fińska
• 2. Gdy temperatura wynosi 50-70 stopni, a wilgotność powietrza 80-100 procent - łaźnie „mokre", np. parowa, rosyjska, fińska, turecka.
• 3. Wodne albo łaźnie japońskie.

Łaźnia drewniana - to ładna i stara tradycja. Chodzimy do niej z jednym celem - wydobycia korzystnej pary. Podział temperatury jest następujący: w części parowej 50-55 stopni, a w części prysznicowej 40 stopni, w pomieszczeniu do przebierania się temperatura nie powinna być niższa niż 21 stopni.

W łaźni „rosyjskiej" rozmieszczenie pieców i ław jest niezwykle znaczące. Ważne jest, by wychodząca z pieca para nie powodowała oparzeń. Niechcianych skutków pomogą uniknąć drewniane 160-200 cm ławy (2-3 poziomowe) urządzone obok tylnej ściany. Takie rozwiązanie konstrukcyjne pozwoli zaoszczędzić na materiałach budowlanych i ogrzewaniu. Piecyk z kamieniami stawia się w kącie przy drzwiach, uwzględniając to, że jednocześnie musi ogrzać wszystkie pomieszczenia: część parową, myjnię i pokój do przebierania się. W piecyk montuje się wsad albo rurę do ogrzewania wody. One działają wykorzystując rozgrzane gorącą parą kamienie. W piecyku z kamieniami palimy drewnem.

Więcej o tym