W ostatnich latach popularne jest wykańczanie podłóg przy pomocy wykładzin czy paneli podłogowych, mimo to w domach wiejskich, drewnianych nadal panuje podłoga drewniana. Najczęściej do wykończenia podłóg są wykorzystywane sosnowe deski o szerokości 12-15 cm i 30 mm grubości. Szersze deski wyglądają ładniej, ale wtedy istnieje większe prawdopodobieństwo powstania szpar między deskami, szczególnie w pobliżu urządzeń grzewczych. Podłoga z desek modrzewiowych i z łączeniami wykazuje mniejszą tendencję do przemieszczania się, niż inne podłogi. Jest też spore zainteresowanie deskami z mikrofazą (z fazowanymi krawędziami). W przypadku takich desek nie ma potrzeby szlifowania ich po ułożeniu, gdyż fazowane krawędzie eliminują nierówności. Przy dobrym sposobie łączenia desek nie powinien gromadzić się brud między nimi. Nie poleca się ręcznego fazowania krawędzi desek, szczególnie osobom bez doświadczenia, ponieważ wątpliwe jest, by udało się dobrze to zrobić przy pomocy szlifierki czy hebla.

Jeśli rozważamy układanie desek w sypialni (w domu na działce), gdzie wahania temperatury i wilgoci są duże, należy wybrać najwęższe deski - 12 cm. W przypadku salonu na pewno trzeba wybrać szersze deski - 20cm.

Rozważmy przykład domu działkowego, gdzie w pomieszczeniu sypialnianym o powierzchni 10 m/kw zgniły deski podłogowe. Powodem tego było ułożenie przez budowlańca nowych desek na stare, zagrzybione drewniane belki. W ciągu kilku lat grzyb zniszczył 40 mm deski zostawiając po sobie jedynie próchnicę.

Dom jest umiejscowiony w wąwozie, dlatego wiosną, gdy zaczyna topnieć śnieg i poziom wód się unosi dosyć wysoko - w takich przypadkach potrzebna jest bardzo dobra hydroizolacja. Po wyrównaniu gruntu została położona folia hydroizolacyjna, pianka polistyrenowa, po czym podłoże zostało wybetonowane. Jednym z najtrudniejszych zadań jest wyrównanie legarów podłogi (podpór podłogi), co bardzo wpływa na równą powierzchnię wylewki betonowej. Najtańszym sposobem wylewania betonu jest niemiecka technologia, w której lekką mieszankę betonową robi się na miejscu. Jeżeli nie ma możliwości wybetonowania podłoża i podłoże nie jest równe, należy dobrze wyrównać legary z wszystkich stron zaczynając odnajwyższego w podłożu.

Bardzo dobrze wyrównać podłoże można przy pomocy wylewki betonowej.

Przy pomocy poziomicy należy sprawdzić równość podłoża we wszystkich kierunkach. W przypadku nierówności należy zacząć wyrównywać względem najwyższego miejsca, podnosząc legary do odpowiedniej wysokości. Najczęściej legary mocowane są przy końcach za pomocą wkrętów do drewna. Do zniwelowania niewielkich nierówności wykorzystuje się drewniane deseczki albo kawałki płyt OSB.

Legary

Na równym podłożu betonowym eksperci zalecają używać suchych belek o rozmiarze 5x7 układanych na szerszym boku. Jeżeli warunki są wilgotne, legary należy impregnować. Najlepszą impregnacją jest zanurzanie, ale można też impregnować przy użyciu natrysku lub pędzla.

Impregnacja legarów

W warunkach domowych została wykonana wanienka z folii a jej brzegi tworzyły belki o rozmiarze 10x10. Do „wanienki" został wlany specjalny impregnat oraz ułożone belki. Po upływie 24 godz. belki zostały obrócone. Impregnowane legary są bardziej odporne na wilgoć, dlatego też mniej skrzypią i przesuwają się.

Układanie legarów

Legary są układane w 40-50 cm odstępach jeden od drugiego. Odległość ta zależy od grubości desek podłogowych; do grubości poniżej 30 mm odstępy należy zmniejszyć do 40 cm, przy grubszych deskach odstęp może wynosić 50 cm. Pod legarami należy zastosować hydroizolację w postaci wyciętych pasków. Jeżeli podłoga jest nad mieszkalnymi pomieszczeniami, dodatkowo pod legarami zaleca się zastosować izolację akustyczną. Izolację taką należy zrobić z płyt do izolacji akustycznej, wycinając z nich odpowiednie pasma.

Legary są mocowane do podłoża przy pomocy wkrętów, dodatkowo zaleca się użyć metalowych kotew.

Za izolację termiczną służy wełna mineralna o grubości 5 cm. Izoluje też ona od odgłosów kroków, które powstają w przypadku zostawionej pustej przestrzeni.

Montaż desek

Deski należy układać wzdłuż podstawowego kierunku przemieszczania się i najlepiej wzdłuż podstawowego wpadającego naturalnego źródła światła. W taki sposób ułożone deski sprawią, że pomieszczenie będzie wyglądało wizualnie na dłuższe. Chodząc w poprzek ułożonych desek skraca się okres wytrzymałości warstwy ochronnej.

Deski mogą być o różnych wzorach i odcieniach. Warto przed układaniem obejrzeć wszystkie deski i wybrać najbardziej do siebie podobne, albo ułożyć kolorystycznie tak, jak nam się podoba.

• Piła ręczna
• Młotek
• Akumulatorowa wkrętarka
• Poziomica, kątomierz
• Wkręty 4x60
• Kliny
• Wkręty 6x130
• Wkręty z metalowymi kotwami
• 6 mm wiertło do betonu
• Wiertło albo perforator
• Pasma papy do równania

Pierwszą deskę należy układać rowkiem do ściany, zostawiając 1 centymetrowe odstępy od ścian. Przy zewnętrznej ścianie, o którą opiera się jedna z krawędzi desek, należy zrobić odstęp 1-1,5 cm ze względu na większy wpływ wilgoci. Odstępy te można zachować przy pomocy tymczasowych klinków. Następnie należy przymocować deskę przy pomocy dwóch wkrętów. Pierwszy wkręcając bezpośrednio do deski w odległości 20-30 cm od ściany tak, by główka była zlicowana z płaszczyzną. Później zostanie ona zasłonięta listwą przypodłogową. Drugi wkręcić należy do wpustu pod kątem 45 stopni tak, by główka była zlicowana z płaszczyzną.

Następne deski należy kolejno łączyć ze sobą przymocowując jednym wkrętem na początku wpustu pod kątem 45 stopni.

Deski należy docisnąć delikatnie dobijając je młotkiem przez przyłożoną małą deseczkę.

W praktyce w taki prosty sposób można ułożyć tylko dobrej jakości modrzewiowe deski. Sosnowe deski podczas wysychania wypaczają się i taki sposób łączenia niekoniecznie dobrze dociśnie deskę do deski. Do dociskania desek używa się różnego rodzaju ściągaczy. Specjaliści często dociskają deski za pomocą taśm, których używa się do przewożenia ładunków, dociskając nowa deskę do już ułożonych.

Dociskać deski można też przy pomocy tymczasowej deski dociskowej zamontowanej na odległości 80 mm oraz klinów, które należy zrobić z deski o grubości 20-30 cm, tnąc deskę wzdłuż na połowę i zaostrzając jej końcówki.

Ostatnią deskę układa się zostawiając od ściany 1 cm odstęp, w naszym przypadku zabrakło 4 cm do ściany, dlatego musieliśmy ją poszerzyć. Wzdłuż przecięta deska została przymocowana do ostatniej deski za pomocą wkrętów. Należało je połączyć ze sobą pod katem i opuścić poziomo. Deskę dociska się klinkami opierającymi się o ścianę. Ostatnią deskę przymocowuje się wkrętem 20-40 mm od ściany, który później przysłoni listwa przypodłogowa.

Przygotowanie podłogi do lakierowania

Miejsca, w których desek nie udało się idealnie docisnąć i zostały szczeliny można zasmarować, tak samo można ukryć dziury zrobione wkrętami oraz wgłębione główki wkrętów.

Po kilku dniach podłogę szlifuje się. Ze względu na to, że dużych nierówności nie było,zostało to wykonane ręcznie. Większe nierówności (do 2 mm) można szybko usunąć papierem ściernym nr 100, kończąc ścierna gąbką nr 200. Najlepiej papier ścierny używać nawijając go na drewniany klocek. W danym przypadku zostały użyte ścierne taśmy a między nimi klocek. Szlifować podłogę należy wzdłuż desek. Przed rozpoczęciem lakierowania podłogi należy ją bardzo dokładnie odkurzyć.
Lakieruje się podłogę trzykrotnie. Po wyschnięciu pierwszej warstwy lakieru, podłogę należy ponownie szlifować ścierną gąbką o nr 200. W taki sposób usuwane są wszelkie zadziory drewniane, które stwardniały na skutek lakierowania. Następnie podłogę należy dokładnie odkurzyć i dwukrotnie polakierować.

Przyklejanie cokolików

Przy wyborze cokołów nie należy szukać najtańszego wariantu. Warto zwrócić uwagę na jakość wycięcia oraz należy wybierać takie, w których jest jak najmniej sęków, szczególnie czarnych.

Cokoły ze sobą łączy się pod kątem 45 stopni. Taki kąt można uzyskać przy pomocy prowadnicy, w której są zrobione z odpowiednim kątem rowki.

Cokoliki mocowane są takimi samymi wkrętami jak i deski (4x60). Cokoliki mocowane są do ściany.

Wykonał i opisał Sergej