allconstructions.com [Lithuania (LT, Latvia (LV, RU), UK (EN), Germany (DE), Russia (RU) ] | leisureguide.info | anonsas.lt | autoreviu.lt | visasverslas.lt | viskas.lt | agrozinios.lt

Komentarze: 0   Views : 296

Klasyfikacja i typy łaźni
Drukować 2013-04-24 12:04  

Visitor rating 0.0 / Total 0.0

Nasze przedsiębiorstwo VIKING INDUSTRIES, UAB oferuje następującą jakościową produkcję:

domy karkasowe, łaźnie wolnostojące, balie, domki ogrodowe, sauny, domki letniskowe

Gdy na świat przychodzą dzieci, zmianie ulegają przyzwyczajenia rodziny. Weekendy zaczyna się spędzać nie w hałaśliwym towarzystwie, ale w gronie rodziny albo w niewielkim kręgu przyjaciół. Pojawia się potrzeba nabycia albo zagospodarowania domku na wsi. Jeśli chodzi o przyjemne spędzenie czasu w domku za miastem, zazwyczaj kojarzy się ono z kąpielą w łaźni. Nadchodzi czas zadbać o zdrowie, a łaźnia jest w tym bardzo pomocna.

Łaźnia a zdrowie

Ostatnio naukowcy przyznają, że im dalej, tym trudniej z czynnikami chorobotwórczymi walczyć za pomocą leków chemicznych i antybiotyków. Wiele wirusów powodujących choroby przystosowuje się, mutuje i, zdaniem lekarzy, najskuteczniejszym sposobem walki z chorobami jest wzmacnianie odporności organizmu. Należyte wykonywanie procedur łaźniowych pomaga wzmocnić naturalną odporność organizmu, zregenerować go i poprawić funkcjonowanie narządów.

Jak zachowuje się zaatakowany przez chorobę organizm? Podwyższa temperaturę. Stanowi to sygnał do działania dla układu opornościowego, żeby zaczął on walczyć z intruzami. Nagrzewając ciało sztucznie aktywujemy układ odpornościowy, co poprawia samopoczucie. Dobrze jest dłużej potrzymać wyższą temperaturę, jednak nie należy przeciążać organizmu.

Podczas rozgrzewania ciaław łaźni serce funkcjonuje bardziej intensywnie, dlatego zaczyna brakować tlenu. Maksymalny czas korzystania z łaźni powinien wynosić 10 min., po tym należałoby 15-20 min. odpocząć. Zaczyna brakowaćtlenu, ponieważ wskutek rozgrzewania się krew gromadzi się w powierzchniowych tkankach ciała, a wewnętrzne naczynia krwionośne się zwężają. Brak tlenu odczuwa się również wskutek zmniejszenia ilości tlenu w pomieszczeniu i możliwości wdychania większej ilości, ponieważ w łaźni jest dużo pary. Z tego właśnie powodu korzystania z łaźni z dużą ilością pary nie zaleca się osobom cierpiącym na nadciśnienie.

Łaźnia to doskonałenarzędziećwiczenia naczyń krwionośnych (ostrożność powinny zachować osoby z przewlekłymi chorobami serca i naczyń krwionośnych). Kąpielw łaźni powoduje, że wewnętrzne naczynia krwionośne się zwężają, a po zabiegach z zimną wodą ulegają rozszerzeniu.

Pobyt w łaźni powoduje, że się pocimy, w ten sposób zostaje usunięty nadmiar ciepła z organizmu. Wraz z potem z organizmu wydalone zostają sole, mocznik, inne toksyny. Pocąc się zużywamy dużo energii, spalamy niemało kalorii. Pot wydziela się nie tylko wskutek intensywnego ogrzewania ciała, lecz również w stanie spoczynku. Więcej potu wydziela się w suchej łaźni.

Intensywność i tryb należałoby ustawić indywidualnie, z uwagi na potrzeby organizmu, choroby, efekty, które chce się osiągnąć. Najczęściej stosowane zasady:

  • Nie korzystać z łaźni pod wpływem alkoholu, gdy się dużo zjadło albo długo nie jadło.
  • Ogrzewać ciało powoli, nie obciążając funkcjonowania serca, robić przerwy.
  • Pot zmywać ciepłą wodą, jeśli się nie cierpi na schorzenia naczyń krwionośnych serca, można opłukać się zimną wodą.
  • Koniecznie należy pić wodę mineralną.
  • Chłostać się dopiero gdy organizm dobrze się rozgrzeje.
  • Do wody można dodać olejku eterycznego - stworzy to przytulną atmosferę.

Klasyfikacja i typy łaźni

Podczas wyboru łaźni należy uwzględnić również przystosowanie jej do miejsca zamieszkania. Ostatnio wybór jest naprawdę bogaty, dlatego dokonamy przeglądu podstawowych typów łaźni.

Nie mogę się zgodzić z podziałem na fińską saunę lub ruską banię, ponieważ nie ma między nimi istotnych różnic, a i sami Finowie tak samo chętnie polewają kamienie wodą, jak Litwini albo Rosjanie.

Uważam, że łaźnie należałoby klasyfikować z uwagi na ich rozwój, zapotrzebowanie na ciepło, właściwości klimatyczne albo terytorialne. Pierwsze łaźnie prawdopodobnie były tymczasowe, do namiotu wnoszono kamienie, na które lano wodę. Takie łaźnie wykorzystują Indianie z Ameryki Północnej. Dla nich taka łaźnia jest również miejscem rytualnym. Tego rodzaju łaźnie nierzadko budują wczasowicze nad brzegiem jeziora: rozgrzane kamienie zakrywają namiotem i grzejąc ciało leją wodę na kamienie. Jest to wygodna metoda z uwagi na to, że przenośna, jednak w wypadku osiadłego trybu życia nie bardzo się nadaje. Kamienie stygną stosunkowo szybko, bezpośrednio nagrzewane kamienie (zwłaszcza zawierające dużo kwarcu), szybko się kruszą. To oczywiste, jednak gorące kamienie, szybkie przejście od zimna do gorąca i mała przestrzeń, tworzą swoisty mikroklimat temperatury i wilgoci. Coś podobnego można osiągnąć w niewielkiej okrągłej łaźni. Taka zmieści się nawet na najmniejszej działce. Niżej łaźnia podobnego typu, w której piecyk znajduje się po środku, a zażywający przyjemności z łaźni siedzą dokoła niego. Po polaniu kamieni wodą, para rozkłada się równomiernie w całym pomieszczeniu.

1 2

Inny typ - ognisko - wykonuje się w stałym pomieszczeniu. Pomieszczenia w taki sposób ogrzewa się nie tylko poprzez nagrzewanie kamieni, lecz również palenie ogniska. Pierwsze łaźnie nie miały odprowadzania dymu. Na Litwie zachowało się wiele łaźni dymnych tego typu. Udoskonalone łaźnie mają kominy. Podstawowy regulator mikroklimatu w takich łaźniach stanowią kamienie, podczas nagrzewania gromadzą one ciepło i oddają je po woli, później polewa się je wodą, gorąca para przenosi i rozprowadza ciepło w pomieszczeniu, reguluje wilgoć w pomieszczeniu. Wilgoć w pomieszczeniu bywa wysoka również z tego powodu, że woda jest grzana w samym pomieszczeniu. Polewanie kamieni wodą powoduje szybsze rozpowszechnianie ciepła w pomieszczeniu niż w wypadku machania ręcznikiem albo witkami. Więcej kamieni - to więcej możliwości zmiany stosunku temperatury do wilgoci i przystosowania łaźni do własnych upodobań.

Szkielety konstrukcyjne do tego typu łaźni najczęściej wykonuje się z drewna. Z dawien dawna są rozpowszechnione łaźnie z bierwion, jednak ostatnio, coraz częściej zastępują je łaźnie z grubych, imitujących bierwiona desek albo łaźnie karkasowe z zewnątrz i z wewnątrz wyłożone deskami okładzinowymi. Konstrukcja zewnętrzna oraz grubość ścian nie mają większego znaczenia dla jakości korzystania z łaźni, ponieważ w krótkim czasie ściany nie wywierają dużego wpływu na wilgotność i temperaturę łaźni. Wewnątrz łaźnie często wykłada się drewnem z drzew liściastych, ponieważ nagrzane niepoddane obróbce drewno drzew iglastych zaczyna wydzielać żywicę.

Jednym z ciekawszych rodzajów łaźni jest łaźnia-beczka. Z zewnątrz wydają się one niewielkie, jednak sprawdzone w praktyce zadziwiają swoją pojemnością. W takiej, jak pokazano niżej, można bez problemu zmieścić 4 osoby. Tym samym na niewielkiej działce tego typu łaźnia wizualnie nie zużywa przestrzeni.

3 4

Łaźnia w balii wyjątkowo pojemna

W trzecim dziesięcioleciu ubiegłego wieku zaczęły zyskiwać popularność łaźnie, w których nagrzewanie wody zostało wyniesione poza pomieszczenie łaźni. W takiej łaźni powietrze jest suche, temperatura wyższa, ponieważ przy mniejszej wilgotności łatwiej ulega ona wzrostowi. Z uwagi na to, że prekursorami takich łaźni byli Finowie, obecnie na świecie są one znane pod fińską nazwą łaźni - sauna.

Kamienie do łaźni

Kamieni można nazbierać również na miejscu. Najlepiej pasuje bazalt, gnejs. Skały te prawie nie zawierają kwarcu, ich akumulacyjność cieplnajest znacznie lepsza niż granitu, albo tym bardziej skał osadowych. Są one czarne, o drobnoziarnistej strukturze. Często błędnie twierdzi się, że najlepsze są czarne kamienie z rzeczek. To prawdopodobnie ten sam wygładzony granit, sczerniały z powodu tlenków żelaza. Podczas wybierania należy odbić kawałek młotkiem, a nadające się kamienie rozłupać młotem na kawałki wielkości pięści.

Łaźnie wodne

W Japonii wykorzystuje się gorącą wodę. W kraju aktywnych procesów wulkanicznych jest wiele gorących źródeł. Można sądzić, że naturalne złoża gorącej wody stanowiły pierwsze łaźnie. Jak zwykle - postęp jest wynikiem lenistwa. Rzeczywiście - warto zbudować mały zbiornik z gorącą wodą w podwórzu, żeby nie trzeba było podróżować 300 km do naturalnych gorących źródeł. W taki sposób mogły powstać obecnie rozpowszechnione na całym świecie balie-łaźnie Furo (Ofuro).

Według danych japońskich naukowców, łaźnie furo doskonale pomagają pokonać stres, stymulują układy serca i krążenia oraz funkcjonowanie nerek. Łaźnia łagodzi bóle reumatyczne, regularne korzystanie z łaźni zapobiega zachorowaniu na grypę. Sportowcy „zostawiają" w łaźni napięcie nerwowe, zmęczenie i regenerują siły.

W Japonii przed wejściem do balii furo człowiek myje się do czysta. Najpierw wchodzi się do balii, w której temperatura wody wynosi 35 stopni, siada na ławeczce zanurzając się do strefy serca. Następnie przechodzi się do balii z wodą 45 stopni, w niej spędza się około 15 minut. W balii może być wykonywany masaż strefy barków. Do wody dodaje się olejki, pachnące płatki kwiatów.

Po wyjściu z wody należy się wytrzeć do sucha i zanurzyć w kąpieli z gorącymi wiórami. Wióry nagrzewa się do 60 stopni, najbardziej cenne są wióry cedrowe. Mogą one być wymieszane z liśćmi, płatkami kwiatów, ziołami.

5

Klasyczna japońska balia z piecykiem wewnątrz

Woda w baliach w dawnych czasach mogła być nagrzewana poprzez wkładanie do balii rozgrzanych kamieni. Później balię ustawiano na piecu. Obecnie piecyk instaluje się w balii albo stawia się obok, rurami cyrkuluje woda z balii. Piecyk ustawiany obokma więcej zalet. Przede wszystkim zaoszczędza się miejsce i na tą samą liczbę osób można wybrać balię o mniejszej pojemności. W większości wypadków wmontowany piecyk trudno jest wyczyścić, podczas czyszczenia popiół może dostać się do wody i zanieczyścić ją. Oddziaływanie zimnej wody na ścianki piecyka powoduje gromadzenie na nich żywicy w procesie palenia.

Jednym z najważniejszych aspektów do wyboru jest drewno, z którego wykonano balię. Zwykłe drewno ulega rozszerzeniu i skurczeniu, dlatego balia może stracić szczelność, powstają problemy z kurczeniem się albo poluzowaniem obręczy balii. Klasyczne balie produkuje się z wolno rosnącego, aromatycznego drewna: cedru, modrzewia, drzew iglastych rosnących w zimnych krajach. W zimnym środowisku drzewo rośnie wolniej, powstają węższe słoje, drewno bywa twardsze i bardziej odporne na oddziaływanie otoczenia. Najlepiej jednak na balie nadaje się drewno termiczne. To drewno sosnowe poddane oddziaływaniu wysokiej temperatury i uodpornione na wilgoć i gorąco. Nie wydziela żywicy, ma lepsze właściwości izolacyjne i jest lżejsze. Najważniejsze, że ulega deformacji minimalnie i ma małe prawdopodobieństwo pęknięcia. Takie drewno doskonale nadaje się zarówno na balie wodne, jak i na łaźnie z piecami. Rozpoznać drewno termiczne można po naturalnej ciemniejszej barwie.

6

7

Balia Ofuro z plastykiem wewnątrz. Dla osób wyjątkowo rzadko używających balii oferujemy balie z plastykowym wkładem

Łaźnie parowe

To łaźnie stworzone przez cieplejszy klimat i wyższą cywilizację, w których ogrzewa się ciało na płytach kamiennych o regulowanym nagrzewaniu, a w pomieszczeniu temperaturę i wilgoć reguluje się za pomocą pary. Łaźnia stworzona przez Rzymian, z niewielkimi zmianami, jest wykorzystywana zarówno w Europie Wschodniej, jak i Zachodniej. Taka łaźnia w zimie przypomina gorący piasek albo leżenie na rozgrzanym przez słońce kamieniu. Człowiek myje się, spokojnie rozgrzewa ciało w łaźni, oblewa zimną wodą. Najczęściej w takich łaźniach w dużej sali znajduje się główna kamienna ogrzewana leżanka, na której się kładzie, wykonuje masaż. Występują różne warianty.

W czasach radzieckich została zbudowana łaźnia w Ałmaty. Znajdowała się tu główna leżanka - kamień o temperaturze 40 stopni, oraz kilka pokojów z kamieniami o temperaturze 45 i 50 stopni. Było określone, ile czasu można leżeć na każdym z nich. Po zabiegu ciało nagrzewa się tak, że prawie nic się nie czuje polewając lodowatą górską wodą. Bardzo ciekawe są łaźnie marokańskie w Paryżu. Rozsławił je Louis de Funès w filmie „Wielka włóczęga": angielscy lotnicy, strąceni nad Paryżem, mieli się spotkać w tureckich łaźniach. Zazwyczaj w takiej łaźni jest centralna gorąca leżanka i dodatkowa sala z mocnym i suchym nawiewem gorącego powietrza na poziomie głowy. Na leżance ciało jest rozgrzewane gorącym powietrzem, nogi zanurza się w lodowatej wodzie. Kontrast jest niesamowity. Wykonanie podobnej łaźni jest stosunkowo skomplikowane, zwłaszcza podgrzewanych kamiennych leżanek.


Kategorie: Łaźnie, sauny

 


Add your comment or vote!

Log in to leave a comment or vote albo Zarejestruj się!



Menu:
 
 
Odpowiadające tematowi przedsiębiorstwa z katalogu

słupecki p.