Obecnie już rzadko gdzie można zobaczyć mieszkalne domy ze starymi oknami, w wielu obiektach przemysłowych też, jako pierwsze są wymieniane okna. Nie zawsze jest przy tym uwzględniany fakt, że dużo ciepła traci się również przez ściany. Większość bloków starego budownictwa, czy też konstrukcje żelbetowe mają bardzo słabe właściwości termoizolacyjne.

Projekty renowacyjne bloków mieszkalnych najczęściej ograniczają się do izolacji tylko zewnętrznej strony budynków. Jest to dobre rozwiązanie, natomiast, gdy takiej izolacji nie ma, wówczas najlepszym rozwiązaniem dla mieszkańców jest izolacja od wewnątrz. Poza tym jest to dobre rozwiązanie dla pomieszczeń przemysłowych, gdy celem tego jest również uporządkowanie wnętrza. Przy montażu izolacji od wewnątrz istnieje możliwość wyboru powierzchni, która się będzie izolowało, a prace mogą być wykonywane o każdej porze roku.

Ostatecznie też nie zmienia się wygląd zewnętrzny budynku, dlatego też ten wariant często jest wykorzystywany w przypadku skomplikowanych architektonicznych fasad lub w budownictwie zabytkowym.

Najprościej jest ocieplić pomieszczenie przy pomocy płyt styropianowych. W przypadku równych ścian taką izolację można zamontować nawet samemu. W takiej izolacji można wyszczególnić kilka procesów.

Niestety, przy izolacji ścian od wewnątrz, trzeba liczyć się z tym, że będą pewne niedogodności.
Po pierwsze, ze względu na zwiększoną grubość ścian, zostanie zmniejszona powierzchnia użytkowa pomieszczenia. Następna wada jest związana z tym, że izolowana masywna i dobrze wchłaniająca ciepło ściana znajdzie się w strefie niskich temperatur. To z kolei zmniejsza inercję cieplną przegród i pogarsza klimat w pomieszczeniu. Należy też wziąć pod uwagę, że połączone z nośnymi ścianami przegrody ścianki zazwyczaj nie mają odgradzających warstw izolacji termicznej, dlatego w szkielecie tworzy się nie jeden „zimny" mostek. Badania dowiodły, że w celu efektywnej izolacji wewnętrznej ścian, grubość warstwy izolacyjnej powinna wynosić nie mniej niż 50 mm (w każdym konkretnym przypadku należy to obliczyć indywidualnie).

Zakup materiałów

Płyty styropianowe najlepiej kupować jest prosto od producenta. Nawet przy ociepleniu najmniejszej ilości ścian trzeba będzie kupić dosyć sporo takich płyt, które trzeba będzie przetransportować samochodem dostawczym, więc nie będzie dużej różnicy czy będzie on wieziony ze sklepu czy od producenta.
Odpowiednią grubość płyt styropianowych ustala się na podstawie obliczeń termicznych (najczęściej jest to około 50mm), w których bierze się pod uwagę istniejącą izolację termiczną, planowany współczynnik przenikania ciepła. Przy takim ociepleniu ścian oczekuje się też odpowiednich oszczędności i zysków.

Potrzebny będzie klej - do przyklejania płyt styropianowych do ścian oraz przyklejenia siatki zbrojonej do płyt styropianowych. Do tego służą uniwersalne kleje nadające się do obu prac.

Należy wziąć pod uwagę, że średnio zużyje się około 10 kg suchej mieszanki. W celu lepszej przyczepności kleju do ścian powierzchnię należy wcześniej zagruntować. Najczęściej używa się do tego gruntów penetrujących. W danym przypadku część ściany była pokryta kredą, więc w celu lepszej przyczepności trzeba było użyć specjalnego gruntu. Elementów mocujących, na jeden metr kwadratowy, potrzeba średnio około 6-8 sztuk. Siatki zbrojeniowej potrzeba tyle, ile wynosi cała powierzchnia, do wyrównania kątów przy oknach potrzebne są specjalne kąty z siatką zbrojeniową; w celu przedzielenia od okna używane są specjalne plastikowe listwy. Należy pamiętać, by folią okleić okna, a do tego potrzebna jest też lekko klejąca się taśma do przyklejenia folii.

Potrzebne narzędzia, które trzeba albo kupić, albo pożyczyć: metalowa szczotka do przygotowania ścian, szpachla do usuwania kredy, miotła, kilkadziesiąt worków na budowlane śmieci, wałek do gruntowania, tacka na grunt, wiadro do kleju, świder, końcówka do mieszania na świder, kielnie do wyrównania powierzchni, mała kielnia do nakładania kleju, młotek.

W przypadku krzywych ścian potrzebne będą dodatkowe narzędzia, przy pomocy których można wyrównać nierówności.

Przygotowanie ścian

Na początku należy usunąć ze ścian wszelkie zanieczyszczenia i brud, po czym przeszorować ściany metalową szczotką i usunąć odstającą farbę. Te pomalowane miejsca, gdzie farba trzyma się dobrze, można pozostawić. Kredę należy zmoczyć i usunąć przy pomocy szpachli. Koniecznie należy wymontować włączniki, gniazdka i inne elementy elektryczne a także wyłączyć zasilanie prądu. Po ociepleniu ścian włączniki i gniazdka będą znajdowały się dalej od ściany, dlatego trzeba będzie przedłużyć przewody. Lekkie uderzenie młotkiem o ścianę pozwoli ocenić stan tynku (jeżeli ściana jest otynkowana). Tam gdzie tynk dobrze się trzyma słychać metaliczny dźwięk. Przytłumiony dźwięk wskazuje na to, że tynk już stracił przyczepność ze ścianą. Najczęściej takie miejsca znajdują się w kątach ścian. Taki odpadający tynk powinien być usunięty. Po czym ścianę należy dokładnie oczyścić i umyć w celu usunięcia pozostałości wszelkiego brudu, kurzu, resztek farb i wszelkich resztek innych materiałów. Klej będzie miał dobrą przyczepność tylko na czystej ścianie.
Oczyszczoną ścianę gruntuje się gruntem penetrującym. Grunt należy nakładać bez jakiegokolwiek rozcieńczania. Najlepiej robić to szerokim pędzlem, dokładnie pokrywając cała powierzchnię, która będzie ocieplana.

Sprawdzić, czy ściana jest dobrze przygotowana, można przyklejając kawałek styropianu. Po kilku dniach przy próbie jego odrywania powinien się rozwarstwić.

Należy nie zapomnieć o foli paraizolacyjnej

Wyglądałoby na to, że przygotowanie ściany i przyklejenie styropianu i wszytko jest zrobione. Niestety w takim przypadku szybko można dojść do wniosku, że został popełnimy błąd, gdyż zgodnie z prawem fizyki izolacja cieplna powinna być od strony zewnętrznej, gdyż wówczas ściana przechodzi w strefę dodatnich temperatur (rys.1A) i cała wielowarstwowa konstrukcja z izolacją działa niezawodnie, nie umniejszając właściwości izolacji cieplnej.

Temperatura w pomieszczeniu ocieplonym od środka i na zewnątrz.

Gdy pomieszczenie jest ocieplane od środka, wówczas ściana zostaje w strefie ujemnych temperatur (rys. 1B). Jest to zawsze poniżej temperatury kondensacji. Para wodna z wilgoci wydostająca się z pomieszczenia na zewnątrz przechodzi przez warstwę izolacyjną i opiera się o znacznie gęstszą konstrukcję ściany. Para skrapla się na zimnej powierzchni w postaci kropelek. Taka sytuacja sprawia, że po jakimś czasie materiał izolacyjny jak i ocieplona ściana zacznie wilgotnieć. Wtedy natychmiast znacznie zmniejszą się właściwości materiału izolacyjnego, a ceglana czy też betonowa ściana znajdująca się w strefie ujemnych temperatur, pod wpływem mrozów, może zacząć się rozpadać. Poza tym, jeżeli wilgoć zbiera się ciągle, a materiały nie są wstanie jej wsiąknąć, zaczyna ciec. Jeżeli woda nie cieknie, mimo wszystko pozostaje w ścianie, dlatego pogarszają się jej właściwości cieplne, pojawia się pleśń i grzyb.

Na szczęście można izolację cieplną zmusić do odpowiedniego funkcjonowania. Należy tylko między ścianą a warstwą izolacyjną zamontować warstwę paraizolacyjną. Funkcję tę świetnie spełnia folia paraizolacyjna. Jeżeli ściana jest ocieplana od środka, bez względu na rodzaj konstrukcji, paraizolacja powinna być zamontowana (rys. 2).

Schemat konstrukcji kilkuwarstwowej. Ocieplenie balkonu od środka.

1. Sciana balkonowa; 2. Termoizolacja (od 50 do 100 mm); 3. Paroizolacja (folia); 4. Wykończenie (płyty kartonowo-gipsowe czy inne).

Tak samo należy nie zapominać o tym, że ściana nie tylko nie będzie przepuszczała pary, ale i przestanie „oddychać", dlatego należy zadbać o dodatkową wentylację. W przeciwnym przypadku wilgoć może wrócić do pomieszczenia. Dodatkowa wentylacja ma jedną negatywną cechę - powietrze z pomieszczenia wychodzi wilgotne, ale ciepłe, a napływa wilgotne, ale zimne, i tego z kolei uniknąć się nie da.

Stężenie wilgoci w pomieszczeniu mogą w jakimś stopniu zmniejszyć materiały wykończeniowe. Muszą to być materiały charakteryzujące się właściwościami absorpcyjnymi: płyty kartonowo gipsowe, które w razie potrzeby zwracają z powrotem wilgoć do powietrza. Jednak nie należy zapomnieć, że każdy materiał ma granice swoich właściwości absorpcyjnych, dlatego i płyty kartonowo gipsowe nie są wstanie wchłonąć całej wilgoci, dlatego dodatkowa wentylacja będzie potrzebna. O tym, jaki to powinien być materiał, może określić specjalista po uwzględnieniu wszystkich aspektów. Odpowiednich zaleceń dla wszystkich w takim przypadku nie ma.

Klejenie

Gdy ściana jest już przygotowana i jest zamontowana warstwa paraizolacyjna, można rozpocząć klejenie płyt. Zazwyczaj płyty izolacyjne przykleja się przy pomocy specjalnego kleju. Podłoże musi być mocne, stabilne, równe i czyste. Klej należy wylać na płyty styropianowe i wyrównać, po czym płyty docisnąć do ściany. Po wyschnięciu kleju płyty mocuje się elementami mocującymi. Na początku przymocowuje się krawędzie płyty, później części środkowe. Siatkę zbrojeniową mocuje się klejem zaczynając od samego brzegu. Narożniki okienne wyrównuje się przy pomocy kątów z folią zbrojeniową. Powierzchnia pokryta klejem powinna pozostać do wyschnięcia tak długo, jak to jest wskazane w instrukcji. Po czym można już wykonać prace wykończeniowe.

Izolacja od wewnątrz przy użyciu płyt styropianowych

1.Ściana; 2. Tynk; 3. Klej; 4. Płyta styropianowa; 5. Płyta kartonowo-gipsowa.

^ASA.LT