- Cegły ceramiczne otrzymuje się sposobem palenia gliny i jej mieszanek.

- Cegły silikatowe składają się z 90% piasku, 10% wapnia i niedużej ilości dodatków. Mieszankę nagrzewa się w autoklawie, a nie w palących piecach. Dzięki pigmentom cegły silikatowe mogą przybierać różne kolory.

Według przeznaczenia cegły ceramiczne dzielimy na budowlane i wykończeniowe. Cegieł budowlanych używa się do murowania rzędów wewnętrznych lub ścian zewnętrznych, które później będą tynkowane. Na ich bokach mogą być rysunki geometryczne, które sprawiają lepsze łączenie się z zaprawą. Cegły wykończeniowe są jednolitego koloru, z dwiema równymi powierzchniami fasadowymi. Wewnątrz są one najczęściej puste, dlatego ściany z takich cegieł są cieplejsze. Do wykończenia używa się cegieł fakturowych (z rysunkiem reliefowym) i figurowych. Do palenisk stosuje się cegły szamotowe, wyprodukowane z gliny odpornej na ogień. Wytrzymują one temperaturę wyższą niż 1000⁰C. Cegły szamotowe są o żółtawym kolorze i ziarnistej strukturze. Kolor cegły zależy najczęściej od składu gliny. Większość gatunków gliny po wypaleniu uzyskuje klasyczny kolor cegieł - czerwony. Rzadziej spotyka się cegły ceramiczne o kolorze żółtym, morelowym albo białym. Czasami używa się dodatków pigmentowych. Na przykład, cegły rude produkuje się wyłącznie za pomocą pigmentów.

W zależności od ilości pustych miejs w cegle, dzielimy je na pustakowe i pełne. Czym więcej jest pustych miejsc (mogą one stanowić ponad 50%), tym cegła jest „cieplejsza". Jeżeli używamy cegieł pustakowych, ściany można robić cieńsze, ponieważ izolacja cieplna na tym nie ucierpi. Zaletą cegieł pustakowych jest to, że ich masa jest mniejsza, co sprawia mniejsze obciążenie fundamentów. Są jednak również pewne wady: podczas murowania pęknięcia w takich cegłach mogą się napełnić zaprawą, co sprawi, że staną się one chłodniejsze. Chcą temu zapobiec, najlepiej jest wybierać cegły o mniejszej średnicy pustych miejsc, a zaprawę bardziej lepką.

Charakterystyki techniczne

Znak fabryczny - to wskaźnik wytrzymałości cegieł, który wskazuje, jakie obciążenie na 1 cm² cegła może wytrzymać. Do murowania bloków używa się cegieł, których znak fabryczny jest nie mniejszy niż 150, natomiast do budowy domów jednorodzinnych może wystarczyć i 100.

Odporność na chłód

Mierzy się ją cyklami. W czasie standardowego badania cegłę na 8 godzin zanurza się do wody, następnie na 8 godzin łoży się do chłodziarki - jest to jeden cykl. Powtarza się to do momentu, w którym się zaczynają zmieniać charakterystyki cegły (masa, wytrzymałość, itd.).

Zaleca się stosować cegły, których odporność na chłód jest mniejsza niż 35 cyklów, jednak sprawdzenie optymalnego znaku fabrycznego i wytrzymałości najlepiej jest polecić fachowcowi.